Οταν ο Merphy στη στήνει στη γωνία...

Και ναι, έρχονται στιγμές που νομίζω ότι επιβεβαιώνω πανηγυρικά τον αγαπητό Merphy με αποτέλεσμα -τελικά- να βγαίνει εντελώς αβίαστα η ανάγκη να τον αναθεματίσω για τη τύχη μου. 

Νομίζω όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές απείρου κάλλους που όχι μόνο είναι καθολικές, αλλά επαναλαμβάνονται στη ζωή μας πολλάκις. Ο Μέρφυ  είπε (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση) πως αν κάτι μπορεί να πάει στραβά...θα πάει θεόστραβα. Και εγώ θα έρθω να συμφωνήσω.

Ειδικά, μάλιστα...όταν αδημονούμε για κάτι σε βαθμό υπερβολικό, φοβούμενοι κατα βάθος τη γνωστή φίλη γκαντεμιά... τυχαίνει να τη βρίσκουμε έξω απο την πόρτα μας! Μη σας πω κρεμασμένη αλαφιασμένα, μα αποφασιστικά έτοιμη να μπουκάρει μέσα απο το μισάνοιχτο παράθυρο μας! 

Είναι, βέβαια, φορές που αισθανόμαστε ότι τα έχουμε ελέγξει όλα. Έχουμε αυτή τη ψευδαίσθηση τουλάχιστον-γιατί ως γνωστόν και κακόν, η άτιμη τούτη ζωή δεν ελέγχεται και είναι τρελή fan του BDSM (Bondage and Discipline, Sadism and Masochism)! Εμ πως; Μόνο ο Christian Grey;

Τον Μέρφυ - όπως και τη γκαντεμιά- τον συναντάς παντού.

Στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στα πρώτα σου ραντεβού, σε μια εκδρομή, σε μια έξοδο...στο έδαφος, στον ουρανό, στον αέρα, παντού πανάθεμα τον!

Θέλοντας να διακωμωδήσω λίγο την επιρροή του στη καθημερινότητα μου θα σας εκθέσω μερικές μικρές ιστοριούλες. Αληθινές ιστορίες , βγαλμένες μέσα απο τη ζωή και όχι απο τη γνωστή σειρά του Alpha Chanel παρόλο που είμαι και εγώ συχνά "απελπισμένη" όπως το περισσότερο cast του!

• Ο Merphy στη δουλειά:

Ήμανε, που λέτε, μικρή. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, είχαν βγει τα μόρια μου και είχα μάθει το τμήμα στο Αριστοτέλειο στο οποίο περνούσα. Αποφάσισα λοιπόν, ως νέα, ευσυνείδητη -και άφραγκη το βασικότερο όλων!- να βγω στην αγορά εργασίας. Να ψάξω, να ρωτήσω, να ζητήσω.

Φυσικά ούσα ούτε καν 18 ακόμα, δεν είχα ιδέα τι ήταν το βιογραφικό (ξέρω, τραγικό), πως συντάσσεται και που το βρίσκεις (;), οπότε έκανα βόλτες στο κέντρο ψάχνοντας τις γνωστές ταμπελίτσες "ζητείται"!

Μετά απο πολλές βόλτες, περνάω έξω απο ένα πολύ fancy εστιατόριο το οποίο ζητούσε προσωπικό. Ενθουσιάστηκα με το περιβάλλον, μπήκα μέσα...έβαλα μπροστά τη γοητεία και τη τσαχπινιά μου μπας και κεντρίσω το ενδιαφέρον του manager.

Ο νεαρός (τότε) αποφάσισε ευθύς αμέσως να μου πάρει συνέντευξη. Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης μας τα πράγματα κυλούσαν τρομερά καλά και εγώ μέσα μου αναπαρίστανα το γνωστό χορό του Chandler... 

Πήγαιναν τόσο καλά...που για κάποια στιγμή ξέχασα την ύπαρξη του "Merphy". Κατα τη διάρκεια της συζήτησης μας.. είχε έρθει πίσω μας ακριβώς, μια κυριούλα για να επιμεληθεί τη καθαριότητα του χώρου ξεσκονίζοντας, σκουπίζοντας, σφουγγαρίζοντας!

Φτάνοντας στο τέλος της συνέντευξης ο Manager μου είπε πόσο ενθουσιάστηκε μαζί μου και ότι απο Δευτέρα θα με καλέσει για να ξεκινήσω. Εκστασιασμένη του σφίγγω το χέρι, τον ευχαριστώ και σηκώνομαι να φύγω.

Κάνοντας μεταβολή...δεν έχω πάρει είδηση το υγρό γεμάτο υποσχέσεις (για τη πτώση της πριγκίπισσας) πάτωμα και κάνω το μεγάλο βήμα.......που με οδηγεί να σκάσω στο πάτωμα σα καρπούζι. Για να μη σχολιάσω, ότι δεν έπεσα καν με στυλ.

Τη συνέχεια, φαντάζομαι, πως τη μαντεύετε. Προφανώς δε με πήρε ποτέ στη δουλειά.

• Ο Merphy στις σπουδές:

Πανελλαδικές 2007. 

Κάπου εδώ θέλω να πω...πως ανέκαθεν βαριόμουν ελεεινά το διάβασμα-παρόλο που οι επιδόσεις μου έτειναν να το διαψεύδουν. 

Κάτι που πραγματικά δε χώνεψα ποτέ, ήταν η επανάληψη. Εφτασα 4ετής φοιτήτρια με ύλη 600 και άνω σελίδων και ποτέ, μα ποτέ δεν κάθισα να τη διαβάσω δεύτερη φορά.

Μία και καλή. Έλα όμως...που η μία δεν είναι ποτέ αρκετή. Άλλωστε μία ίσον καμία. 

Κάπως έτσι και στη Γ' Λυκείου. Καθόλη τη διάρκεια του έτους δεν έκανα επαναλήψεις. Ποτέ των ποτών. Έτυχε μάλιστα ένα διάστημα να λείπω για λόγους υγείας απο σχολείο και φροντιστήριο με αποτέλεσμα ένα ποίημα στο μάθημα της λογοτεχνίας να το χάσω και να μη το διαβάσω ποτέ.

Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή των εξετάσεως και τα αστεία τελειώνουν. Τέταρτο μάθημα, Λογοτεχνία. Μια μέρα πριν την εξέταση ανοίγω το βιβλία, τα "σχόλια", τις σημειώσεις και ξεκινάω τη μελέτη. Μόλις τρεις ώρες πριν την ώρα που θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει για το σχολείο-κοινώς ξημερώματα!- φτάνω στο εν λόγω ποίημα. Η σονάτα του Σεληνόφωτος, Ρίτσος.

Μα να μην έχω ιδέα για το περιεχόμενο του κειμένου! Βλέποντας, κάποια στιγμή, την ώρα ρίχνω ένα ελαφρότατο ξεφύλλισμα στο ποίημα μέχρι το στίχο 160(οι στίχοι ξεπερνούσαν τους 300 στο σύνολο του) γιατί ήξερα πως δε προλάβαινα να κάνω τίποτα περισσότερο. Άλλωστε-σκέφτηκα η αθώα, ξεχνοντας τις σαδιστικές τάσεις του Merphy- αυτό το ποίημα είχε πέσει άλλες δυο φορές...και ήταν πιο anti-sos πεθαίνεις και προς στιγμήν, ανακουφίστηκα απο τις ενοχές μου.

Κλείνω το βιβλίο, ντύνομαι, φτάνω στη τάξη και ξεκινάω να διαβάζω όλα τα υπόλοιπα κειμενάκια μέχρι τις 9.00 που- τελικά- καταφθάσαν τα θεματα. 

Σηκώνεται, λοιπόν, η καθηγήτρια και μοιράζει στον πρώτο. Το αρπάζει και γυρνά με ματιά ταραχής και ψελλιζει "ΡΙΤΣΟΣ".

Θέλω να σας πω...πως τούτη τη στιγμή με είδα φοιτήτρια σε ερημονήσι να μαθαίνω για τις αγελαδίτσες, τις κατσικούλες και τα λοιπά κτηνοτροφικά θέματα.  Νομίζω ένιωσα αυτό που ισχυρίζονται στις ταινίες πως αισθάνεσαι την ύστερη στιγμή της ζωής σου. Το γνωστό flashback. Ε, μέσα σ' αυτό εγώ ειδα και μια φάρμα. 

Κατεβάζω τη ματιά μου και διαβάζω:

"Χωρίον: στίχος 90-160".

Ακριβώς... όσο είχα ξεφυλλίσει.

Κοιτούσα τα θέματα 20 λεπτά, δίχως να γράφω...ώσπου ξεκίνησα.

Και δε θα σας πω ψέματα, μπορεί ο Merphy να έκανε εισβολή αλλά τούτη τη φορά κατατροπώθηκε! 

Η θεία φώτιση υπερνίκησε! 

Ευλόγησον. 

• Ο Μέρφυ σε ένα γάμο:

Απο τις δραματικότερες και πιο surreal καταστάσεις που έχω ζήσει στη ζωή μου...με το Μερφυ και την έλλειψη GPS προφανώς να είναι πιο έντονα αισθητά απο ποτέ!

Συνθήκη: Γάμος φίλης.

Τόπος: Σέρρες (κάπου σε ένα απο τα εκατομμύρια χωριά τους!)

Ημερομηνία: Τελευταίο Σαββατοκύριακο Αυγούστου 2014

Πρόσωπα: Φ., Χ., του Λόγου μου. 

Θερμοκρασία: Καμμένη!

30 Αυγούστου 2014.

Παντρεύεται η φίλη και παλαιά συμφοιτήτρια μας και φυσικά έχουμε μια ευκαιρία για ένα συναρπαστικό reunion! Καταφτάνει, έτσι , στη Θεσσαλονίκη το τρίτο μέλος απο το παρεάκι της συμφοράς, η Χ. 

Ξεκινάμε ένα ταξίδι-αναψυχής θα λέγαμε ίσως-ενθουσιασμένες και χαμογελαστές. Προορισμός μας ένα χωριό των Σερρων...κάπου που...δεν έχω ιδέα. Μα ιδέα!

Η μόνη πληροφορία που είχαμε ήταν πως μπαίνοντας θα βρούμε μια ταμπέλα την οποία θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να κάνουμε τον κύκλο, χωρίς να μπούμε μέσα απο όλα τα χωριά και να φτάσουμε στο πατρικό της νύφης.

Φτάνοντας στις Σερρες...βρίσκουμε τη πολυπόθητη ταμπέλα και φυσικά την ακολουθούμε!

Χαρούμενες...βαδίζουμε...

Και πηγαίνουμε, πηγαίνουμε, πηγαίνουμε... και τελειωμό δεν έχει. 

Περνάμε μέσα απο το πρώτο χωριό. Λέμε θα έτυχε. 

Περνάμε μέσα απο το δεύτερο. Σκεφτόμαστε ότι μάλλον αυτά δε θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε ούτως ή αλλως...για να συνειδητοποιήσουμε αργότερα πως μάλλον, περνάμε μέσα απο πολλά χωριά.

Κάπου εδώ, θέλω να σας πω, πως η ταμπέλα...ήταν λάθος. Όχι εμείς! Η ταμπέλα!

Με αποτέλεσμα, φίλη μου, να περάσουμε και να γνωρίσουμε όλα τα μικροχώρια των εξωτικών Σερρων! Εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ομολογώ. 

Να θέλουμε να ρωτήσουμε πως να βγουμε...και να μη περπατάει ούτε γάτα. Το σκηνικό για να καταλάβετε έμοιαζε λίγο απο ταινία salloon με τη γνωστή πόρτα να τρίζει. Τέτοια νέκρα.

Αφήνοντας το αμάξι στο έλεος της τύχης...και αφού περάσαμε μέσα απο καμιά δεκαπενταριά χωριά, φτάσαμε στο προορισμό μας! Για κάποιο λόγο εν τω μεταξύ, ενώ είχαμε οδηγίες για να βρούμε το σπίτι, φτάσαμε όλως τυχαίως αβίαστα! Και εκεί μια ανακούφιση τη νιώσαμε. 

Ειδαμε τη νύφη μας, την αγκαλιάσαμε, βγήκαμε φωτογραφίες και ύστερα φύγαμε για το ξενοδοχείο. Να ετοιμαστούμε, να στολιστούμε και να ξαναγυρίσουμε πίσω στη νύφη αυτή τη φορά απο το σωστό δρόμο!

Φτάνοντας για δεύτερη φορά πίσω στη φίλη μας και έχοντας κάνει το μισό χρόνο αφού πήραμε τη σωστή κατεύθυνση, μπαίνουμε στο χωριό και γελώντας η Φ. μας λέει:

" Ουαου, ήρθαμε σωστά! Και φαντάζεσαι τώρα να χαθούμε μέσα στο χωριό!"

Προκαλώντας έτσι τις υπόλοιπες να ξεσπάσουμε σε γέλια για την ειρωνεία της υπόθεσης.

Ανοίγει, τότε,  η Χ. το κινητό της και διαβάζει:

"Πριν το (τάδε) βενζινάδικο, στρίβετε δεξιά στο στενό και στο δεύτερο δρόμο πηγαίνετε αριστερά".

Ακολουθούμε κατα γράμμα τις οδηγίες περιμένοντας με ενθουσιασμό να φτάσουμε στην νύφη-φίλη μας!

Πηγαίνουμε...στρίβουμε...και...τζίφος!

Σκεφτόμαστε, να δεις που μπήκαμε στο λάθος στενό. Κάνουμε τον κύκλο και ακολουθούμε επακριβώς τα δρομάκια σύμφωνα με το μήνυμα. Καταλήγουμε στο ίδιο σημείο. 

Λέω... σε μια προσπάθεια να χαλαρώσω την κατάσταση:

"Να δείτε που βγάλαν τα τούλια...και φύγαν νωρίτερα", και γελάμε.

Περιττό να σας πω ότι κάναμε κύκλους γύρω απο ένα χωριό πέντε τετραγώνων για 45 λεπτά μες το καταμεσήμερο με το make up και τον ιδρώτα να χορεύει disco απο το μέτωπο στη μύτη και απο τη μύτη στο πιγούνι.

Κάποια στιγμή, απλά σταματήσαμε στη μέση του δρόμου και νομίζω περιμέναμε την οδική βοήθεια. Να ρθει να μας πάρει και να μας πάει στο γάμο. Θα θέλαμε!

Αρχίσαμε να ρωτάμε περαστικούς. . . δεν ήξερε κανείς τίποτα. Παρήγορο, σκεφτόμαστε.

Αργότερα αποφασίσαμε να πάμε πιο κάτω μήπως τελικά καταφέρουμε να μάθουμε μέσω ερωτήσεων που είναι το σπίτι!

Ώσπου ανακαλύπτουμε τη πέτρα του σκανδάλου.

Το Μέρφυ, σε μορφή βενζινάδικου αυτή τη φορά.

Το υπέροχο εξωτικό χωριουδάκι των 10 τετραγώνων...είχε ΔΥΟ ΙΔΙΑ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΑ! Μάλιστα, φίλη!

Και αυτή ήταν μια λεπτομέρεια για την οποία παρέλειψαν να μας ενημερώσουν. 

Έχοντας βρει, επιτέλους τη σωστή κατεύθυνση... φτάσαμε στο σπίτι, ντύσαμε τη νύφη, γελάσαμε με την ιστορία μας και πήγαμε στην εκκλησία.

Κάπου γύρω στις δέκα παρά το βράδυ τελειώνει το μυστήριο και συγκινημένες κατευθυνόμαστε προς το αμάξι. Είχα προνοήσει νωρίτερα να ρωτήσω για το κέντρο αλλά κανείς δε γνώριζε, οπότε πήραμε τη σοφότερη απόφαση. Να ακολουθήσουμε τη νύφη και το γαμπρό. 

Μπαίνουμε στο αμάξι και περιμένουμε- αυτή τη φορά με ένα μέλος επιπλέον, φίλη της νύφης εκ της Γερμανίας. Κάπου εκεί ακούγεται η Φ.:

"Ε, αυτό το αμάξι μπροστά είναι της αδερφής της νύφης. Ξέρει που είναι το κέντρο. Θα την ακολουθήσουμε"!

Προφανώς συμφωνήσαμε...ασφαλής επιλογή-λέμε τώρα.

Η μόνη πληροφορία για το κέντρο ήταν το όνομα του και το ότι βρίσκεται 5 χιλιόμετρα έξω απο τη πόλη των Σερρών. Εμείς συνεχίζουμε να ακολουθούμε το αμάξι της αδερφής της φίλης μας. Και πηγαίνουμε , πηγαίνουμε, πηγαίνουμε... και τα πέντε χιλιόμετρα σίγουρα τα έχουμε ξεπεράσει.

Ώσπου το "καταδιωκόμενο" όχημα, σταματά για συμπλήρωση καυσίμων. Βγάζουμε alarm και εμεις σα κυρίες και περιμένουμε στην άκρη. 

Βγαίνει ο οδηγός...και κοιτώντας με γουρλωμένα μάτια συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι ούτε η αδερφή της φίλης μας, ούτε ο άντρας της.

Παίρνω θάρρος που λέτε και ρωτάω με σκέρτσο:

"Εεε, συγνώμη...απο το γάμο είστε;"

Απαντάει καταφατικά! Και αποκρίνομαι τότε...:

"Ξέρετε πως να πάμε στο κέντρο";

Και μας απαντά πως τώρα του λέει ο βενζινοπώλης. Ανακούφιση Mode on. Καιρός ήταν.

Ξεκινάμε λοιπόν, μετά τη γρήγορη στάση μας για να φτάσουμε στο κέντρο-το δικό μου στομάχι ήδη έπαιζε μαντολίνο. 

Και πηγαίνουμε, πηγαίνουμε (ξανά!)...περνάμε απο βουνά και λαγκάδια ώσπου βλέπουμε φώτα και ναι! φτάνουμε!

Μπαίνουμε στην είσοδο του Parking, χειροκροτήματα, γέλια, φασαρία...και σκάλωμα!

Κοιτάζω στα δεξιά μου...και λέω στη Φαίη:

"Ρε συ, Φ. ...αυτή...δεν είναι η νύφη μας".

Έντρομες κοιτάζουμε ψηλότερα και διαβάζουμε στην επιγραφή...

"Πανος & Μένια".

Ναι φίλη... Είχαμε πάει σε λάθος κέντρο ( ο τύπος ήταν απο ΑΛΛΟ γάμο και έτυχε να έχει παρκάρει μπροστά στη δική μας εκκλησία!). Οχι απλά λάθος...κοντά 20 χιλιόμετρα μακριά απο το σωστό, απο την ακριβώς αντιθετη πλευρά και σχεδόν δίπλα απο τα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας. 

Το τι περάσαμε για να φτάσουμε στο κέντρο, δε σας το περιγράφω. 

Τέσσερα GPS φίλες μου, τα τρία στα ελληνικά, το ένα στα γερμανικά για να καταφέρουμε να φτάσουμε σώες (στας φρένας κυρίως) μετά απο 1.5 ώρα στο δρόμο με τις λεύγες και την απελπισία τη δική μου, μήπως δε προλάβουμε το φαί (ο καθείς με το πόνο του κοινώς).

Τελικά προλάβαμε και το φαί, και το χορό, και τη νύφη...και φυσικά βγήκε έκτατο ανακοινωθέν στο "κοινό" του γάμου...ότι ευρέθησαν οι τρελές αποπροσανατολισμένες.

Κάπως έτσι, περάσαμε εμείς καλά...και αυτοί καλύτερα!

PS. Ο Μέρφυς μπορεί να κάνει "ντου" συχνότατα.

Είναι όμως φορές...που αξίζει, γιατί προκαλεί τόσο γέλιο και τέτοιες αναμνήσεις που χaλάλι του...και οι γλίστρες, οι χαμένες δουλειές...ή ένα χαμένο GPS.

Το γέλιο φέρνει ζωή...και αφού ο Μέρφυς συχνά το προκαλεί, θα τον ανεχτούμε.

Μήπως, μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς;

xxx MaryS.