Τι πρέπει να έχεις μάθει απο τα 25 σου, και πέρα...

Λοιπόν, φίλη...

Αν το καλοσκεφτείς, όλοι κάνουμε το ίδιο, τελικά. 

Ξεκινάμε τη ζωή μας, αρχικά κλαίμε, ζητάμε...μόνο ζητάμε, μετά μαθαίνουμε να ελισσόμαστε μες το κόσμο, να δίνουμε και...ή που βρίσκουμε ισορροπία σε τούτο το "πάρε-δώσε" ή που μένουμε τσίτσιδοι με το βρακί. 

Μεγαλώνοντας και έχοντας φτάσει αισίως στα 25 μου χρόνια (και μερικούς μήνες plus) συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι η ζωή είναι κάτι σαν...μαραθώνας. Οχι, κατοστάρι δε το λες. Γιατί αν ήταν έτσι, θα είχε ταχύτητα και θα τέλειωνε σε μερικά λεπτά, γλυτώνοντας μας έτσι απο μεγάλο κόπο. Αλλά, μπα...

Τέτοιες χάρες δεν είναι του χαρακτήρα της.

Καθόμουν και σκεφτόμουν, σήμερα, που λέτε, πόσο απαραίτητο εφόδιο είναι να μπορείς να αναγνωρίσεις τα λάθη σου, να αποκτήσεις διπλωματία (που ειλικρινά, δε θα έλεγα ότι είναι πάντα το δυνατό μου σημείο) και να μάθεις απο αυτά τα μαθήματα της ζωής σου, που πάντα σε βρίσκουν προ εκπλήξεως.

Είναι στενοί φίλοι με τον κύριο Κάρμα, πιθανολογώ. Αυτόν το τύπο που τρολάρει μονίμως και αδιαλείπτως, όταν τα πράγματα σου πάνε -παραδόξως- τόσο καλά!

Αν δεν είσαι καλή μαθήτρια...τα βλέπω σκούρα τα πράγματα, φίλη μου. Και το να ήσουν ολίγον τεμπέλα στο σχολείο δεν ήταν το χειρότερο. Αυτή τη τάξη πρέπει να τη περάσεις...με καλό βαθμό! 

Εκείνη κοιτάει να σου δίνει ευκαιρίες...και τώρα που έχεις φτάσεις στα 25, 30, 35, 45, 50+ θα πρέπει να είσαι σε θέση να γράψεις άνω του μετρίου στο διαγώνισμα. Όχι, για αυτή...αλλά για σένα! 

• Κάνε (συχνό) ξεκαθάρισμα. 

Για τα σκουπίδια υπάρχουν οι χωματερές...για αυτό και κανείς δε τα κρατάει.
Τα άλλα απορρίμματα της ζωής μας, όμως, συχνά τα μαζεύουμε στο "σπίτι" μας, λες και είναι συλλογή απο γραμματόσημα. Η ζωή εδώ σου μαθαίνει, ότι ανα πάσα στιγμή μπορείς να πάρεις την αρωματική σακούλα σου και να συγκεντρώσεις εκεί μέσα κάθε τι βρωμερό και τοξικό. Δε θα λείψει σε κανέναν...και σίγουρα, όχι σε σένα. Αλήθεια..!

• Μια ντουζίνα φίλοι...μπορεί να μην είναι αρκετοί.

Όχι, γιατί χρειάζεσαι περισσότερους. Αντιθέτως!
Η φιλία δεν είναι μεγάλα parties και τεράστιες cool παρέες. Είναι εκείνες που όταν δεν είσαι καλά το ξέρουν, σε αγκαλιάζουν, σε ακούν...και παριστάνουν μεταξύ τους τον ηλίθιο και τον πανηλίθιο (ίσως με απίστευτη αποτυχία), αλλά...πάλι, σε κάνουν να σκάσεις ένα χαμόγελο! Είναι εκείνες που όταν κλαις απο χαρά, κλαίνε μαζί σου αγκαλιασμένες...και ας μην έχουν να πάρουν τίποτα σαν αντάλλαγμα.

• Οτι δεν αντέχεις στη μάνα σου, -μπορεί- να το αποκτήσεις.

Αυτό συνήθως ξεκινάει κάπως με το "αχ μου θυμίζεις πολύ τη μαμά σου". Μετά απλά το βλέπεις και εσύ. Όταν ανοίγεις το στόμα σου και νομίζεις ότι ξαφνικά άνοιξε τη πόρτα και σου μιλάει. Όχι, φίλη. Δε θέλω να σε πικράνω. Αυτό δεν ήταν η μάνα σου, ήσουν εσύ! Τα καλά νέα είναι ότι θεραπεύεται! Βέβαια!
Με μια καλή ψυχοθεραπεία! Μακράς διάρκειας.

• Όσο καλή είσαι με κάποιους...τόσο θα σε εκμεταλλεύονται.

Και δε λέω ότι είναι απαραίτητο να σου συμβεί με όλους. Αλλά να... κάθε φορά που θέλω να κάνω το καλό και να το ρίξω στο γιαλό, βρίσκεται κάποιος να μου αλλάξει γνώμη. Σα τη συμμαθήτρια μου στο γυμνάσιο. Μονίμως άφραγκη και πεινασμένη. Τη πρώτη φορά ήρθε δίπλα μου ενώ κρατούσα το λαχταριστό μου τοστάκι και μου ζήτησε ένα τσίμπημα. Τι να κάνεις; Να πεις όχι; Δέχτηκα το λοιπόν.
Κάπου εκεί άνοιξε τη στοματάρα της...
Αυτό δεν ήταν τσίμπημα, τα τρομερά σαγόνια του Γκοτζίλα ήταν! Να μη σας τα πολυλέω...έφυγε έτσι (άκλαφτο) το μισό τοστ. Απο τότε, εκείνη κάθε φορά μου ζητούσε τσίμπημα...και εγώ έτρεχα πανικόβλητη να κρυφτώ στους διαδρόμους για να σώσω το κολατσιό μου!

• Στο θέμα "άντρες" πρέπει να δείχνεις...(και να είσαι) απαιτητική!

Ένα μάθημα που έμαθα απο πολύ μικρή -αν σκεφτείς ότι πρώτη φορά έκλαψα για άντρα στα 4 μου επειδή ο Κωστάκης δε δέχτηκε τη πρόταση γάμου μου!
Οι άντρες φίλη μου, είναι μη σου πάρουν τον αέρα. Απο τη μία θα στο παίξει Mr. Κυρίαρχος, απο την άλλη θα "φοβάται" την έκρηξη θυμού σου και φυσικά...το υπέρτατο όπλο σου...τη γκρίνια!

Στο κομμάτι άντρες το μάθημα που εγώ πήρα...είναι ότι εξ'αρχής πρέπει να θέτεις τα όρια σου. Να του ξεκαθαρίζεις τα σύνορα μεταξύ του "είμαι καλή" και του "γίνομαι έξαλλη". 

Να είσαι απαιτητική φίλη μου! Να μη δέχεσαι να μη σε σέβεται, να μη σε εκτιμά, να σε αγνοεί και να σε υποτιμά. Κάπου εκεί, θα το χάσεις το παιχνίδι.

PS. Τα ίδια φυσικά...αφορούν και σένα, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλο post-άκι!

• Δεν είναι ποτέ αργά...για να αλλάξεις "κατεύθυνση".

Ποτέ δε θα είσαι ευτυχισμένη με κάτι λιγότερο απο αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Αν σκέφτεσαι να αλλάξεις δουλειά...ψάξε για αυτό που σ'αρέσει! Αν δε σε καλύπτει η σχέση σου, δείξε το, συζήτησε το και άλλαξε τη ζωή σου όπως θέλεις. Το "αργά" δεν υπάρχει...μέχρι τουλάχιστον να φτάσουμε όλοι στο δικό μας τέλος. Και ως τότε, έχεις τόσο μεγάλο δρόμο. Περπάτα τον όπως σ'αρέσει. Και αν ο τρόπος σου είναι χοροπηδηχτός, τοτε...χόρεψε!

• Όλοι, πάντα, κάτι θα έχουν να πουν.

Μπορεί να μας αγχώνει μονίμως η γνώμη των τρίτων...αλλά η αλήθεια είναι πως είναι ένα χόμπι που δε θα σταματήσει ποτέ. Είτε κάνεις κάτι, είτε δε κάνεις, κάποιος κάπου θα βρεθεί να κρίνει τις επιλογές σου. Αποδέξου τη κακιά του συνήθεια, γύρνα του τη πλάτη...και τι είπαμε; Χόρεψε!
Οταν δε τους βλέπεις νιώθεις καλύτερα..!

• Για να πετύχεις στη δουλειά σου θέλει να είσαι σκληρή, πειθαρχημένη και γεμάτη θέληση!

Και φυσικά να έχεις ένα καλό πλάνο με "to do" πράγματα! 

Ο χώρος εργασίας δεν είναι ποτέ ρόδινος και ρομαντικός. Εμείς τα κορίτσια λόγω των (μάλλον) πολλών ρομαντικών κομεντί που έχουμε παρακολουθησει...σε αυτό το κομμάτι τρώμε τα μούτρα μας. Το τι κλάμα έχω ρίξει...λόγω στριμμένων συναδέλφων και αφόρητης πίεσης να μη το συζητήσω. Είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζετε πολύ καλά!

Η δουλειά δε θέλει λουλούδια. Θέλει δυναμισμό, αποφασιστικότητα, αυτοπεποίθηση. Αν έχεις όνειρο να πετύχεις κάπου, βάλτο στόχο...και όποιο εμπόδιο βρεθεί στη μέση (θα είναι πολλά!) βγάλτα με υπομονή...ένα ένα. Go!

• Less is more.

Kαι όχι, εδώ δε θα μιλήσω για το μινιμαλισμό στη μόδα. . . αλλά για αυτόν στη ζωή.

Όσα και αν έχουμε δε σταματάμε να θέλουμε και άλλα, μα τα λίγα και μικρά είναι που όταν χάσουμε...χανόμαστε και οι ίδιοι. Κοίτα τα, δεν είναι δεδομένα. 

*Όσο περπατάς...τίποτα δε μένει σταθερό. Κανένα μάθημα δε τελειώνει και αυτό το θρανίο θα υπάρχει όσο υπάρχεις και εσύ. Koίτα να μάθεις, λοιπόν...και χόρεψε.
Καίει θερμίδες! Και όχι...αυτό δε μου το έμαθε η ζωή, αλλά η δασκάλα μου στη zumba x)