Η "Comfort Zone" σου και πόσο σημαντικό είναι να βγεις έξω!

Είχα μέρες στο μυαλό μου να συζητήσουμε για το comfort zone...και σήμερα το απογευμα με τα λόγια μιας παλιάς συναδέλφου, "έσκασε" η ευκαιρία μπροστά μου.

Το γνωστό σε όλους μας comfort zone, λοιπόν, είναι η περιοχή της ασφάλειας. Αυτή η "χώρα" του γνωρίζω, ξέρω, είμαι ήρεμη και δε περιμένω εκπλήξεις. Είναι εκείνη η περιοχή που μετά το βάσανο της πρώτης γνωριμίας έρχεται η κατάκτηση...και έτσι παίρνεις το καφεδάκι σου, αγοράζεις τον πιο αναπαυτικό καναπέ που είδες ξεφυλλίζοντας το prospectus του IKEA και απλά...αράααααζεις. 

Τώρα θα μου πεις, εμένα μ'αρέσει που αράζω και βολεύομαι. Είναι άνετα! Ω, μα και φυσικά είναι άνετα. Αν δεν ήταν...θα έφευγες ευκολότερα και γρηγορότερα. Αυτή είναι η παγίδα!

Το τελευταίο χρόνο της ζωής μου έχω κάνει αρκετές αλλαγές σε συγκεκριμένους τομείς. Ραγδαίες, γρήγορες ίσως και λίγο παρορμητικές. Με κράξαν, προσπάθησαν να μου φορτώσουν ενοχές γιατί άλλοι έχουν τα μισά και εγώ ψάχνω τα καλύτερα, με άγχωσαν "και τώρα τι θα κάνεις"...και γενικώς προκάλεσαν ένα μικρό τσουνάμι στο μυαλό μου -λες και δεν έφταναν οι ήδη υπάρχουσες καταστάσεις.

Αν εξαιρέσουμε τις απόψεις και την επιρροή των άλλων πάνω μου, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερες ενοχές για τις επιλογές μου. Μάλιστα, αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα έκανα ακριβώς, μα ακριβώς τα ίδια!

Δεν είμαι οπαδός της αλλαγής -αν αυτό υποψιάζεσαι- ούτε του ρίσκου (κατα βάθος...ίσως είμαι μεγάλη κότα, τώρα που το λέμε).

Κάθε φορά, που δεν είμαι ευχαριστημένη, που μένω στάσιμη, που δεν εξελίσσομαι εγκλωβισμένη στο comfort zone μου και φοβάμαι να ζητήσω ότι επιθυμώ...πιέζω με έναν περίεργο τρόπο τον εαυτό μου να κάνει ένα βήμα μπροστά. Ναι, ok...μπορεί να κλείνω τα μάτια. Μα το κάνω το βήμα. Γιατί μόλις το κάνω...φεύγει ο φόβος. Και δεν είναι τόσο τρομερό τελικά. 

Αλήθεια σου λέω...δεν μοιάζει τόσο φοβερό βγαίνοντας απο τη χώρα αυτή.

Το comfort zone παρέχει ασφάλεια, ηρεμία, ησυχία, γνώση και τα ήρεμα νερά μιας λίμνης που γνωρίζεις πλέον απέξω και ανακατωτά. Απο την άλλη,μέσα σ αυτή υπάρχει και η ανία, η αμφιβολία του "αν έκανα αυτό, τι θα γινόταν", θλίψη, στασιμότητα...πιθανόν και μετριότητα.

Έχετε σκεφτεί όμως τι μπορεί να υπάρχει έξω;

Έξω απο τη comfort zone υπάρχουν οι πιθανότητες να επιτύχεις, μία-μία στοιβαγμένες στη σειρά και σε περιμένουν να τολμήσεις. Υπάρχουν τα όνειρα και μια σκάλα φτιαγμένη απο αυτα για να ανέβεις....μέχρι εκεί που μπορείς και θέλεις!

Δεν υπάρχουν όρια και περιορισμοί...τους ορίζεις εσυ. Έξω απο τη φούσκα της ασφάλειας, στην οποία μέσα έχεις με τη θέληση σου κλειδαμπαρωθεί, τα "αν" που σε ταλαιπωρούν είναι γραμμένα σε μαυροπίνακα από λευκή κιμωλία, που με ένα απλό σφουγγάρι γίνονται σκόνη στο πάτωμα. 

Μέσα στο comfort zone απλά επιβιώνεις, απλά υπάρχεις. 

Δε δημιουργείς, δεν εξελίσσεις, δεν ονειρεύεσαι.

Κοίτα όμως...
Δε σου εγγυώμαι ότι αυτή η στριφογυριστή σκαλιστή σκάλα που επέλεξες είναι σταθερή και δεν υπάρχει περίπτωση να φας τα μούτρα σου. Μπορεί και να τα φας. Τουλάχιστον, όμως...θα ξέρεις. Και αν αυτό που θες σημαίνει τόσα για σένα...πιθανότατα να ξαναδοκιμάσεις την ανάβαση, αλλά αυτή τη φορά -ελπίζω- με διαφορετικό τρόπο απο τη προηγούμενη. 

Το που θες να είσαι είναι επιλογή σου.

Σε κάθε μια απο τις δυο "χώρες", όμως, θυσιάζεις κάτι. 

Εγώ έχω ανάγκη να ζω μια ζωή που με ευχαριστεί , με γεμίζει, με κάνει καλύτερο άνθρωπο και με εξελίσσει. Μια ζωή μίζερη, στάσιμη ή κάποια που με αρρωσταίνει δε θα μπορέσω να τη κρατήσω ποτέ. Οσο ασφαλής και αν μοιάζει.

Αυτή είναι η δική μου θυσία...και σήμερα με αγκάλιασαν και μου είπαν μπράβο. Τολμώ να σου πω, ένιωσα όμορφα! Με θαύμασαν γιατί -ξέρω- πως αν "μπορούσαν" θα ήθελαν να βγουν και εκείνοι απο τη δική τους comfort zone. 

Δεν είναι εύκολο...ποτέ δεν είναι. Εξαρτάται πόσο και αν τελικά, το θες. Δεν υπάρχει ηλικία, δεν υπάρχουν όρια. Χρειάζεται μόνο το πρώτο βήμα, η πρώτη βαθιά αναπνοή...

Γιατί ξέρεις...το ομορφότερο πράγμα στη ζωή μας είναι όταν σηκωνόμαστε επιτέλους απο αυτόν τον τόσο αναπαυτικό καναπέ μας και ξεκινάμε να τρέχουμε. Και μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να λαχανιάζουμε στην αρχή, αλλά η συνέχεια είναι το λιγότερο συναρπαστική...

Η ζωή είναι ταξίδι... 
Και ένα ταξίδι με "κλειστά παράθυρα" δε θα σου δείξει τίποτα.

xxx MaryS.