In a Relationship: Ποτε σταμάτησες να προσπαθείς;

Αφότου έγιναν οι σχέσεις ένα είδος fast food και επειδή βαριόμαστε -πλέον- να τηγανίζουμε πατάτες, αποφασίσαμε πως είναι "καλύτερο" να τις αγοράζουμε έτοιμες απο το πιο κοντινό μας Goodys...κάπως έτσι, μάλλον καταλήξαμε στην απόφαση πως η πολλή προσπάθεια στη σχέση κάνει κακό. Τουλάχιστον σε εμάς.

Την ιστορία τη ξέρεις. 

Υποχώρηση με πορεία προς τα πίσω στο πρώτο ψεγάδι κατα τη διάρκεια των πρώτων ραντεβού, ή στη πρώτη στραβή, σε εκείνη τη μικρή παρεξήγηση, στο πρώτο καυγά...σε εκείνες τις πρώτες ασυμφωνίες χαρακτήρων -που είπε κάποτε το γνωστό άσμα- που έκαναν την εμφάνιση τους και σε βρήκαν, τελικά, πεπεισμένη πως ναι(!) αυτή τη σχέση δε πρέπει να τη συνεχίσεις.

Δε ταιριάζετε, σου λέει. Ο Παντελίδης και ο εαυτός σου,  βεβαίως, βεβαίως.

Να στο χαλάσω το όνειρο;
Ευχαριστώ.

Το πρόβλημα είμαστε εμείς φίλη μου. Που έχουμε ξεχάσει πως να επενδύουμε στους άλλους, μα κυρίως στον εαυτό μας. Μια σχέση δε χαλάει ή τουλάχιστον...δε τη "παίρνουμε" χαλασμένη. Εμείς τη διαλύουμε κομμάτι, κομμάτι και μετά τη πετάμε γιατι δε μας ταίριαζε.

Δε σου ταίριαζε από την αρχή. Εφερες τα πάνω κάτω για να την αλλάξεις -ή έστω να τη βελτιώσεις. Την άλλαξες...και τώρα; Δε τη θέλεις. Γιατί πάλι κάτι σε χαλάει.

Η αλήθεια είναι, πως όσα κοινά σημεία και αν έχουμε με κάποιον, πάντα θα υπάρχουν διαφορές. Εκείνες όμως θα είναι που θα ισορροπούν τη μεταξύ σας κατάσταση. Που θα φέρνουν ποικιλία γιατί διαφορετικά...ή που θα "κοιμάστε" ή που θα σκάτε ανα δευτερόλεπτα σαν ωρολογιακές βόμβες!

Φαντάσου τώρα εσύ...-εσένα λέω!- με το έντονο ταπεραμέντο να μπλέξεις με έναν high volume. Ναι, ναι...ξέρω, στην αρχή θα έχεις τη καψούρα, τον έρωτα, την ένταση και όλα σε υψηλά επίπεδα -ακριβώς όπως εσείς. Μπες τώρα σε fast forward και σκέψου τη σχέση σας μαζί με τα "ψεγάδια" (αυτά που κατα τη διάρκεια της "χάριτος", στραβωνόμαστε μαζοχιστικά και κάνουμε πως αγνοούμε). Αυτες λοιπόν, οι "λεπτομέρειες" θα είναι επίσης έντονες. Τι θες να πεις δε το σκέφτηκες;
Ακου με, που σου λέω.

Το αγόρι δίπλα σου, που ξεροσταλιάζει, δεν είναι τέλειο (το μόνο σίγουρο). Μπορεί να είναι βαρύς (ο τύπος του καναπέ το λοιπόν), να ξεχνάει λεπτομέρειες όπως την επέτειο του πρώτου φιλιού (seriourly?), να είναι κολλημένος με τη μπάλα (ποικιλοτρόπως), να του μιλάς ως Αφροδίτη και να μη καταλαβαίνει γρι ως Άρης (τίποτα κουκλίτσα μου δεν είναι τυχαίο), να σιχαίνεσαι τη κολλητή του που μοιάζει με το τυραννόσαυρο Rex που θέλει να σε καταβροχθίσει (την έχεις "φάει" ήδη και δε το'χει πάρει χαμπάρι -γιατί έχεις και ένα επίπεδο), να μπορεί να βρει κάθε δυνατό τρόπο να σε βγάλει απο τα ρούχα σου (και εκείνον απο τα δικά του καθώς για έναν πολύ περίεργο λόγο βρίσκει sexy τη θυμωμένη όψη σου -εσύ πάλι καθόλου!!!)...έχει όμως κάτι βασικό:

Είναι επιλογή σου!

Και την επιλογή μας τη στηρίζουμε. Σπάνια κάτι κουμπώνει τέλεια -αυτό και εγώ ακόμα το επεξεργάζομαι. Εδώ, υπάρχει κόσμος που δε ταιριάζει το μακαρόνι με τη παρμεζάνα...λες να είναι τόσο εύκολο στις σχέσεις;

Τα δύσκολα...δε σημαίνουν ότι δεν είναι "meant to be". Αντιθέτως, αυτά είναι που αξίζουν καθημερινό αγώνα.
Γι' αυτό, άσε σήμερα τo Goodys...η χειροποίητη, ψιλοκομμένη με αγάπη "πατάτα" είναι πάντα πιο νόστιμη απο την...ετοιματζίδικη! 

xxx MaryS.