Το κουτί της Πανδώρας...και των υψηλών προσδοκιών σου!

Μεγαλώνοντας και καθώς κερδίζουμε ολοένα και περισσότερες εμπειρίες, αντιλαμβάνομαι πως αυτές οι προσδοκίες κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό τελικά- και αυτό το λέει κάποια που με τη προσδοκία είναι αυτοκόλλητη παρέα!

Η αλήθεια είναι πως περάσαν οι εποχές που ζούσαμε μέσα στην ωραία μας τσιχλόφουσκα, περιμέναμε τη τέλεια ζωή, τη τέλεια δουλειά, το Mr. Perfect και μια σχέση ή ένα γάμο στρωμένο με ροδοπέταλα. 

Κάπου εκεί-ανάμεσα στις σκέψεις μας- έρχεται πάλι η ζωή (με τις γνωστές τάσεις σαδισμού της) για να μας δώσει ένα μάθημα. 

"Να πράττεις περισσότερο, να προσδοκείς λιγότερο."

Οχι ότι οι προσδοκίες είναι απαραίτητα κάτι κακό...αντιθέτως, μας βοηθούν να ελπίζουμε και να κρατιόμαστε δυνατά όταν τα μποφορ της καθημερινότητας, ξεπερνούν τα όρια του φυσιολογικού! Απλά, να... όταν αυτές είναι που, τελικά, περνάνε απο τη γραμμή της λογικής σ αυτή της φαντασίας, η απογοήτευση είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο τη περιμέναμε!

Είναι μια συνήθεια που πέρα απο απογοητεύσεις, δημιουργεί και παρεξηγήσεις όταν ειδικά εμπλέκεται στο τομέα των σχέσεων μας. Οι μάταιες -και συχνά φανταστικές- απαιτήσεις απο τις σχέσεις μας είναι η ίδια η ταφόπλακα τους. Το χειρότερο όλων, βεβαια, δεν είναι η ίδια η προσδοκία, αλλά το ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων μένει κρυφή- να παίζει ώωωωωρες στο replay, μέσα στο κεφάλι μας. 

Κάποιοι άνθρωποι έχουμε δυο βασικά μειονεκτήματα -που είναι αστείο, αλλά, στη πράξη τα συνδυάζουμε μαζί, ταυτόχρονα, λες και δε μας έφτανε μόνο το ένα. 
Περιμένουμε το χ,ψ απο τον άνθρωπο μας και παράλληλα θεωρούμε  αυτονόητο ότι είναι κάτι που πρέπει μόνος του να το σκεφτεί. 

Guess what?
Δε θα το σκεφτεί. Γιατί δεν είναι αυτονόητο!-τουλάχιστον για εκείνον. 

Και εκεί κάπου θα έρθει και η γκρίνια, ο καυγάς και τα άπειρα μαζεμένα παράπονα με βασικό πυρήνα τους το:

"Μα πως είναι δυνατόν να μη το σκέφτηκες;"

Δε το σκέφτηκε. Οχι, δεν φταίει το ότι είναι απο τον Άρη και εσύ απο την Αφροδίτη όπως γράφει το γνωστό βιβλίο. Εσύ είσαι αυτή που είσαι και εκείνος ειναι αυτός που είναι. Δυο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά βιώματα και σίγουρα -τελικά!- διαφορετική φιλοσοφία για το τι είναι αυτονόητο και τι όχι. 

Σε αυτές τι περιπτώσεις όταν οι άπειρες προσδοκίες μας, συναντούν έναν άλλο άνθρωπο στο δρόμο τους... η καλύτερη λύση είναι ο "διακανονισμός"-όπως θα τον ονόμαζα εγώ. 

Ακόμη και οι προσδοκίες είναι ένα χαρτί που επιβάλλεται να ανοίξουμε (έστω και λοξά) στις σχέσεις μας -σε περίπτωση δηλαδή που δε θέλετε να του δώσετε τη ¨λύση" έτοιμη στο πιάτο. 

Μπορεί να φαίνεται στεγνό ή για κάποιους να είναι το απόλυτο χάσιμο του ρομάντζου. 

Εγώ, εδώ, θα έλεγα, πως αυτό το ρομάντζο που έχετε στο μυαλό σας, όπου οι εραστές καταλαβαίνουν τα πάντα για τον άλλον βλέποντας ένα στιγμιαίο πετάρισμα της βλεφαρίδας, συμβαίνει μόνο στα κελαηδήματα του Γονίδη και στις γνωστές αποχρώσεις του Γκρι. 

Βέβαια το θέμα της επικοινωνίας, συχνά μοιάζει τόσο επικίνδυνο που φαντάζει με μαύρη τρύπα έτοιμη να μας ρουφήξει. Το να μην μιλάμε, όμως, γι αυτά που περιμένουμε (και γενικώς για όλα εκείνα που επιθυμούμε να κάνει κάποιος για μας) , αποτελεί -συχνά- τη τέλεια κινούμενη άμμο.

Εκείνη, που αργά -μα στοχευμένα-, σε βουλιάζει...
Και μαζί με σένα, παίρνει στην άβυσσο και τη σχέση σου. 

Και στη τελική, αυτός που μπορεί να γνωρίζει στο 100% τις επιθυμίες σου, είσαι εσύ...
Αν και συμβαίνει να μη μπορώ να στο εγγυηθώ αυτό, πάντα...με βεβαιότητα.

Εμείς, λοιπόν...και κανένας άλλος-όσο και αν απεγνωσμένα θέλουμε να ελπίζουμε στην ύπαρξη μιας τέλειας τηλεπαθητικής ικανότητας εκείνου! 

Γι' αυτό τουλάχιστον, αν δε μπορείτε να κλείσετε το κουτί των μεγάλων προσδοκιών και να το βάλετε στην άκρη...διαπραγματευτείτε το.

Για να μειώσεις, τουλάχιστον, τη γκρίνια και να σταματήσει ο καψερός, να κοιμάται  δυο βράδια σερί σε εκείνον τον άβολο καναπέ σου...

xxx MaryS.