Awful Bosses

Ετυχε χθες να πέσει στα χέρια μου ένα αρθρο της Αμερικάνικης Ψυχολογικής Εταιρείας (APA) για το πως πρέπει να διαχειριστείς ένα "κακό" αφεντικό και κάπου εδώ λέω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.

Εντάξει, κακά τα ψέματα...το πιο σύνηθες και αυτό που περιμένεις σε μια δουλειά είναι ένα αφεντικό...δύσκολο. 
Είναι σπάνιο φαινόμενο (πλέον!) να πέσεις ουτοπικά σε μια περίπτωση καλού manager. Καλού καθοδηγητή, καλού trainer.

Κάπου εδώ θα ερχόταν η φίλη μου και θα σου έλεγε:
"Ε, εντάξει, μη τα περιμένεις και όλα ρόδινα".

Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά, όπως ξέρουμε, ένα συνεργάσιμο αφεντικό είναι τόσο σημαντικό για τις μέρες σου στη δουλειά, καθημερινά, όσο και η ίδια σου η θέση.
Ένα κακό Boss μπορεί να μετατρέψει τις μέρες μας σε χρόνια κόλασης, άγχους, πίεσης και έκρηξης (τελικά).

Χρήσιμο tip:

Να γίνονται (συμπληρωματικά) εκπαιδευτικά σεμινάριακια στα σχολεία επι του θέματος, παρακαλώ, για να μην έρχεται η μετάβαση των fresh men τόσο ξαφνική απο τη φούσκα του σχολείου, στο ηφαίστειο της πραγματικότητας της αγοράς εργασίας.
Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί τύποι manager, οι οποίοι δεν είναι οι ιδανικότεροι και αυτό είναι κάτι που ανακαλύπτεις σε κάθε νέο σου πόστο.

Κάτι που υπάρχει παντού στην αγορά εργασίας είναι το feedback-η γνωστή "κριτική" πάνω στη δουλειά σου.
Οταν σου ανατίθεται ένα project το αμέσως επόμενο βήμα μετά την ολοκλήρωση του, είναι το σχόλιο του manager. Θετικό ή αρνητικό (με εμάς να κλίνουμε και να ελπίζουμε πάντα στο πρώτο).

Είναι πολύ σημαντικό να μη λαμβάνουμε το feedback συναισθηματικά ή προσωπικά, τρέφοντας το εγωιστικό μας τέρας με κάτι που σίγουρα δε θα του αρέσει. Αυτό που χρειάζεται είναι να το διαχειριζόμαστε με τρόπο που θα επηρεάσει εποικοδομητικά τη δουλειά μας- όσο δύσκολο και αν φαίνεται αυτό στην πράξη. Είναι αναγκαίο να το δούμε σαν  bussiness tip, και όχι ως προσωπική επίθεση.

Ένας απο τους διάφορους τύπους "κακού" μάνατζερ είναι αυτός που  δείχνει να προτιμά να υποβαθμίζει και να υποτιμά (σχεδόν μονίμως) τη δουλειά σου-ότι και αν κάνεις τελικά!

Πως μπορείς να το χειριστείς;

Καταρχήν, το πρώτο σου βήμα ειναι να αποσαφηνίζεις μαζί του τι θέλει ακριβώς να κάνεις στο εν λόγω project. Αν, λοιπόν, παρόλο που ακολούθησες πιστά τις οδηγίες του, εκείνος δεν είναι ευχαριστημένος, τον ρωτάς ευθέως, με τρόπο επαγγελματικό (χωρίς συναισθηματισμούς και πάλι!) τι είναι αυτό ακριβώς που τον δυσαρέστησε.
Του υπενθυμίζεις, φυσικά, και την αρχική σας συζήτηση (σε περίπτωση που κάνει ότι δε τη θυμάται).

Πριν καιρό, έτυχε στην επαγγελματική μου πορεία να βρεθώ σ' αυτή τη θέση, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Συνεχής αρνητική κριτική (τα θετικά παραβλέπονταν εσκεμμένα απο ένα σημείο και μετά). Κάθε μέρα φαινόταν ολοένα και πιο δύσκολη. Οταν παίρνεις τα σχόλια του manager σου προσωπικά (και ιδίως ενός manager που ασκεί αρνητική κριτική/προσβολές κατά βάση), αναπόφευκτα φτάνεις στο σημείο να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετός. Ότι δεν είσαι καλός.

Σταματάς, έτσι, και εσύ να βλέπεις τα δυνατά σου σημεία!

Το αποτέλεσμα..; 

Ή τρελαίνεσαι και είσαι επί μονίμου βάσεως σε ένταση και στρες ή φτάνεις να παραιτηθείς.

Εγώ...αφού πέρασα τη πρώτη φάση, πέρασα στη δεύτερη και τελευταία. Δε μπορώ να αρνηθώ ότι δεν ένιωσα ανακούφιση, παρόλα αυτά. 

Το να αισθάνεσαι ότι είσαι παίκτης στο Master Chef και όχι υπάλληλος σε μια δουλειά που σ'αρέσει, θες να απολαμβάνεις και να γίνεσαι καλύτερος, είναι απο τα χειρότερα προσωπικά λάθη που μπορείς να κάνεις στον εργασιακό τομέα. Και αυτό-αντιλήφθηκα αργότερα- ότι είναι δικός μας ρόλος. 

Συναντώ συχνά εταιρείες, που το management τους βασίζεται σε μια φιλοσοφία που στόχο έχει την ανάπτυξη ανταγωνιστικού πνεύματος μεταξύ των υπαλλήλων αλλά και καλλιέργεια στρεσογόνων καταστάσεων με σκοπό τη διεύρυνση των προσωπικών ορίων του καθενός. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Μέσω αρνητικού feedback. Δε φταις εσύ. Ειναι η πολιτική τους και εσύ ένα μέρος αυτής. Δεν είναι προσωπικό. Get over it.

Είναι λες και σαδιστικά θέλουν να σε πιέζουν μέχρι τους δυο αντίθετους πόλους σου και να σε εμπαίζουν σα μπαλάκι του τένις που κάνουν practise στο τοίχο του γηπέδου.

Η λίστα των awful bosses, δυστυχώς δε τελειώνει ποτέ, αφού δε φτάνει στο τέλος της ούτε αυτή των απαίσιων ή άδικων ανθρώπων.

Μπορεί να τύχουμε στην κατηγορία που μόλις, λίγο πιο πάνω, περιγράψαμε. Ισως βρεθείς αντιμέτωπη με το τύπο του "μη-οργανωτικού" αφεντικού, ή με εκείνον που συνηθίζει να παίρνει τα credits κάποιου άλλου, κλέβοντας τα.

Στην καλύτερη περίπτωση όλων αυτών των τύπων είναι να ενισχύσεις τη ψυχική σου ανθεκτικότητα (αν θες όπως-και-δήποτε να κρατήσεις τη δουλειά σου χωρίς να τρελαθείς δηλαδή) ή να κάνεις το ψυχοθεραπευτή στο αφεντικό σου.

 Να ξεχωρίσεις το προσωπικό απο το επαγγελματικό, να διεκδικείς και να υποστηρίζεις τη δουλειά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φεύγοντας απο τη δουλειά να κλείνεις την πόρτα της, πίσω σου.

Μη κουβαλάς το αφεντικό σου σπίτι, στην προσωπική σου ζωή και μην επιτρέψεις ποτέ σε μια (οποιαδήποτε) δουλειά να σε φτάσει στα όρια της παράνοιας.
Οποιοδήποτε πόστο δεν αξίζει να φτάσουμε εκεί...αν δε το αντέχουμε. Και το τι αντέχει ο καθένας είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Μέτρα τι μπορείς να αντέξεις και μη θυσιάζεις πράγματα που δε θες, τελικά...
Your choice..ανεξάρτητα απο το πόσο awful boss έχεις.
Αλλωστε πάντα στη ζωή μας, παίρνουμε το ένα, αφήνοντας πίσω κάποιο άλλο.

Και όσο οι επιλογές μας, μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα... είναι πάντα σωστές.






xxx MaryS.