Απωθημένα...ή Κατακτημένα;

Οχι, εντάξει!

Για να είμαστε δίκαιοι δε θα ήθελα τίποτα απο τα δύο. Είναι η σαδιστική ανάγκη της ζωής, όμως, να μας βάζει πάντα να επιλέγουμε.  Το ένα ή το άλλο. Το κακό ή το καλό. Το "σωστό" ή το ¨λάθος". 

Και όσο και αν χώνεις βαθύτερα το κεφάλι σου στην άμμο μιμούμενος τη στρουθοκάμηλο, τα διλήμματα- δυστυχώς- δεν εξαφανίζονται.
Βρίσκονται εκεί, και σε περιμένουν. Να ξεθαρέψεις-νομίζοντας πως γλύτωσες- και bang! να πέσουν να σε πλακώσουν.

Για κάποιο λόγο, πάντοτε θεωρούσα τη δυνατότητα ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου τεράστιο όπλο. Οι επιλογές μας, μας καθορίζουν με τρόπο που τίποτε άλλο δε καταφέρνει να κάνει.
Το σύνολο των επιλογών σου σε έφερε στο παρόν. Τώρα, να κάθεσαι στο γραφείο σου μπροστά στην οθόνη του Pc σου ή στο κρεβάτι σου αραχτός, αγκαλιά με το laptop.
Καθόρισαν τη δουλειά που έχεις ή όχι αυτή τη στιγμή, το σύντροφο σου, τους φίλους-που άφησες ή δημιούργησες.

Η δυνατότητα να επιλέξουμε ελεύθερα τη ταυτότητα μας αλλά και τη ζωή μας... είναι το βιβλίο μας. Η εμφάνιση μας είναι απλά το εξώφυλλο του και στην πραγματικότητα "λέει" πολύ λίγα. Όλο το υπόλοιπο πακέτο είναι το ζουμερό περιεχόμενο, που θέλουμε κάποιος με ενθουσιασμό να ρουφήξει!

Παρόλα αυτά, η ελευθερία προσωπικών επιλογών φαίνεται να μη λειτουργεί σε όλους εξίσου καλά. 
Μεγαλώνοντας σε ένα κόσμο που δείχνει να απολαμβάνει να σε κρίνει, σε οδηγεί πολλές φορές στις λάθος επιλογές.
Κάποιες φορές συμβαίνουν σε συνειδητό επίπεδο. Άλλες... όχι τόσο. 

Πόσες στιγμές της ζωής μας, μας έτυχε το δίλημμα του:
Κάνω ότι μου αρέσει ή κάνω αυτό που αρέσει σε κάποιον (σημαντικό) άλλο;

Αυτός ο άλλος...τυχαίνει να είναι συχνά οι γονείς μας, οι σύντροφοι, οι καθηγητές μας, οι προιστάμενοι μας.
Άνθρωποι με τους οποίους είμαστε συναισθηματικά κοντά, έχουμε ανάγκη την αποδοχή τους και την επιβράβευση τους.

Τι καταφέρνουμε όμως τελικά; Να κάνουμε στην άκρη τα θέλω μας, τα βαθύτερα ένστικτα μας, τις κλίσεις μας ή τα ταλέντα μας... προκειμένου να ευχαριστήσουμε κάποιον άλλον;
Το αποτέλεσμα... απωθημένα! - και ενοχές κάπου αργότερα, στη διαδικασία φιλοσοφίας, απολογισμού και εκλογίκευσης.

Γιατί το απωθημένο, φίλοι μου, φυγείν αδύνατο! Οχι το πεπρωμένο. Δε πιστεύω στο πεπρωμένο, ούτε στη μοίρα, ούτε σε εκείνα που η ζωή έχει "γραμμένα" για όλους εμάς στο αριστερό χέρι που κάθε τσιγγάνα-αν τη ρωτήσεις- προτίθεται να διαβάσει.

Είναι πάρα πολύ δελεαστική η σκέψη να μπορούσε ο καθένας να κάνει ότι επιθυμεί. Δε μιλάω για αναρχία, φυσικά. . . μα για ουσιαστική προσπάθεια να φτάσουμε πιο κοντά στα όνειρα μας.

Αυτός που το θέλει, να γίνει ζωγράφος! Ξέρει ότι δε θα έχει χρήματα, μα το επέλεξε γιατί το αγαπά και γιατί αυτό που αισθάνεται όταν ακουμπάει το βρεγμένο απο το χρώμα πινέλο του στον καμβά, δε μπορεί να του το δώσει καμία άλλη δουλειά, όσο prestige και αν κουβαλά. 

Η γυναίκα που θέλει να εγκαταλείψει το σύντροφο της-ακόμα και αν έχει ένα παιδί πίσω της, να το κάνει! Γιατί όσο είναι εκείνη ευτυχισμένη και χαμογελαστή, αυτό θα προσφέρει και στο παιδί της. Μια χαρούμενη μητέρα μπορεί μόνο να χαρίσει, να αγκαλιάσει, να χαιδέψει, να φροντίσει. Μια γυναίκα συναισθηματικά κακοποιημένη και εγκαταλελειμένη δε μπορεί να δώσει τίποτα παρά τη φυσική της παρουσία. Και οι σχέσεις δε χτίζονται πάνω στο φαίνεσθαι αλλά στο είναι.

Πιστέψτε με, το να αρνηθείς όποιες εσωτερικές ορμές σου "επιβάλλονται", απωθώντας τες κάπου στο περιθώριο,...αργά ή γρήγορα θα γυρίσουν. Πάντα γυρνάνε.
Εχουν κάνει, βλέπετε, μια συναινετική ομάδα με το σώμα μας για να κρούουν καμπανάκια. Τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα ποσοστό νερού, μερικά οστά, μια καρδιά να χτυπά σε ορισμένο ρυθμό και ένα στομάχι που κάθε τόσο γουργουρίζει.

Είναι και ψυχή. Μια ψυχή με προσωπικότητα, θέλω, επιθυμίες, ανάγκες. Μια ψυχή που έχει ανάγκη να τραφεί απο πράγματα όχι υλικά. 
Απο αισθήσεις, από αγάπη, απο τη προσωπική εξέλιξη, απο την ευφορία σου, από την ανακούφιση. 

Απο εκείνο το τόσο δα πραγματάκι που αισθάνεται ένας γλύπτης όταν φτάνει στο τέλος της δουλειάς του και απολαμβάνει τα δημιουργήματα του. Αξία ανεκτίμητη.
Γιατί εκεί τον έφεραν η αγάπη του, το πάθος του, τα χέρια του, η επιμονή του, η επιλογή του.

Έχουμε μάθει τόσο καλά να αγνοούμε τις λέξεις της ψυχής και τις εσωτερικές μας συζητήσεις για χάρη της αποδοχής των γύρω...που συχνά αναρωτιόμαστε τι τελικά μας αρέσει; Τι θα ήταν αυτό που θα μας έκανε ευτυχισμένους; Γεμάτους!

Δε μπορώ να σας κρύψω πως οι επιλογές (όσο φυσικά και αν βγαίνουν από μέσα μας), μπορεί -τελικά, παρόλο τον ενθουσιασμό και τη καλή μας θέληση- να καταλήξουν μοιραία. Να μην ανθίσουν, να μην εξελιχθούν. Ίσως και να μας πληγώσουν. 

Στις περιπτώσεις αυτές, παίρνουμε το καλύτερο και δυνατότερο μάθημα. Μα είναι δικό μας. Πήραμε το ρίσκο, δοκιμάσαμε. Δε χάσαμε, δεν αποτύχαμε. 
Πήραμε μια γεύση...και δε ταιριάξαμε. Εκείνη με εμάς ή εμείς με εκείνη, λίγη σημασία έχει.
Σημαντικότερο είναι ότι αποκτήσαμε την εμπειρία του και τώρα ξέρουμε. Και αυτό είναι κάτι που κανένα απωθημένο δε μπορεί να σου προσφέρει.
Δε σου προσφέρει τη γνώση, τη σιγουριά. Σου χαρίζει μια λίστα από αμφιβολίες και προτάσεις που ξεκινούν με το "και αν...", "μήπως...".

Κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί το αποτέλεσμα. Εσύ είσαι αυτός που θα νιώσεις αυτή την αίσθηση της κατάκτησης. Που θα γράψεις άλλη μια σελίδα στο βιβλίο σου και θα συμπληρώσεις άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της ζωής σου.

Πολλοί θα σου κάνουν υποδείξεις.
"Κάνε το!" ή "Μη το κάνεις, δε ΜΟΥ αρέσει".
Αρκετοί θα σε κρίνουν, εσένα και τα θέλω σου.

Δε θα είναι εύκολο. Δεν ήταν ποτέ. Δε θα είναι ποτέ.

Αλλά και αυτό...είναι δική σου επιλογή.
So...

xxx MaryS.