"Αγαπημένη μου φίλη..."

Κάποτε φτάσαμε στο νηπιαγωγείο και αποκτήσαμε τη πρώτη μας κολλητή φίλη. Ήταν η Φίλη μας, η παρέα μας. 
Στη δική μου περίπτωση, δε θυμάμαι καν το όνομα της. Θυμάμαι πως ήταν, τι φορούσε, τη χροιά της φωνής της, τα αστεία μας...μα το όνομα της μου διαφεύγει.

Θυμάμαι να πηγαίνω στο σχολείο να τη βλέπω απο μακριά και να τρέχουμε και οι δυο να αγκαλιαστούμε. Να είμαστε πάντα μαζί, σαν αχώριστο πακετάκι. Να κρατιόμαστε χέρι χέρι στην αυλή και να ψιθυρίζουμε στο αυτί, κρυφά με γλυκιά πονηριά η μία στην άλλη...τα μυστικά μας: ποιον αγαπάμε! 

Προχωρώντας απο στάδιο σε στάδιο στη ζωή μας, γνωρίζουμε πολλές potential φιλίες. Στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, το λύκειο, στο πανεπιστήμιο και αργότερα στη δουλειά.
Ολα αυτά τα πάρε-δώσε μπορούν να εξελιχθούν σε διάφορες σχέσεις τελικά. Σε παρέα του καφέ μια στο τόσο, σε παρέα σταθερή στο χρόνο απλά γιατί περνάμε καλά μαζί, σε μια απλή καθημερινότητα και τίποτα παραπάνω και τέλος σε πραγματική φιλία. Αυτή που διαφέρει ουσιαστικά απο όλα τα αλλα είδη παρέας.

Η δική μου φιλία, αυτή που στο χρόνο απέδειξε τη διαφορά της, ξεκίνησε το 2007 στο καινούριο μου ξεκίνημα στο πανεπιστήμιο.
Ημασταν τρία κορίτσια αρκετά διαφορετικά, μα ταυτόχρονα αρκετά ίδια.
Θα έλεγα πως αυτό εξελίχθηκε στη πορεία αφού τύχαινε να μπορούμε να πιάνουμε τα άκρα αλλά και να κρατιόμαστε απο τη μέση, βρίσκοντας ισορροπία.
Μη με ρωτήσετε πως το καταφέρνουμε...ακόμα δεν έχω ιδέα!

Η μία έξαλλη, ρομαντική μα με λαχτάρα για περιπέτεια και κόλπα- πράγμα που δε σου βγάζει στη 1η σας γνωριμία.
Η δεύτερη... η μαμά της σύνεσης, της φροντίδας, της κατανόησης, της αγάπης (και της proderm ενίοτε) μα με λανθάνουσες τάσεις εξαλλοσύνης επίσης!
Η τρίτη, εγώ, φαινομενικά έξαλλη και ολίγον παρταλάκος (μα αρκετά ντροπαλή, τελικά, κατά συνθήκες), λογική μέχρι αηδίας, control freak με κρυφή ανάγκη για λίγη proderm (ανεξάρτητα τελικά, αν παριστάνω τη ξινή).

Αυτό το τρίο της συμφοράς...κάπως έδεσε. Δε ξέρω πως, αλλά έδεσε.

Και κράτησε παρόλο που το ένα κομμάτι της είναι μακριά μας.

Εχοντας μια φιλία τέτοιου είδους, αναθεωρείς πολλά και επεξεργάζεσαι ακόμα περισσότερα. 

Η πραγματική φίλη σε αποδέχεται, σε ακούει, σε βλέπει. Ειναι εκείνη που θα καθίσει και θα υποστεί όλο το δράμα της σχέσης σου. Που έχει μάθει, ήδη, η καψερή (έχει αναγκαστεί βασικά) την καθιερωμένη εξέλιξη όλων των καυγάδων σου, μαντεύει πριν της πεις εσύ γιατι πιαστήκατε με τον άλλον στα χέρια και στο τέλος γελάτε με τη παράνοια σου.

Η πραγματική φίλη δε σε κρίνει...και ακόμα και αν έχει διαφορετική γνώμη απο σένα, θα σ' αγκαλιάσει (οκ, σε όποιον τουλάχιστον αρέσουν οι αγκαλιές xD ) και θα σου πει να κάνεις ότι νομίζεις, γιατί για εκείνη είσαι η φίλη της, ότι και αν επιλέξεις.

Και φυσικά...μια φίλη δεν ασχολείται μόνο με τα γκομενικά δράματα μας. Υπάρχουν τόσες δυσκολίες, μα εκείνη θα θέλει να είναι εκεί.

Ακόμα και αν είναι χιλιόμετρα μακριά, θα είναι σαν να βρίσκεται δίπλα, αφού όταν ξέρει τι κάνεις, πως είσαι, που πήγες...τι έκανες...είναι σα να είναι μαζί σου.

Γιατί είναι, και ας μην αφορά τη φυσική της παρουσία.

Μη φανταστείτε ότι είμαστε ένα τρίο με κοπιλίτσες που κάθονται και φτιάχνονται στο καθρέφτη πριν βγουν, μιλάνε για κραγιόν και καλσόν...που και που για σεξ και αυτό ήταν. Καλά εντάξει... Το κάνουμε και αυτό...μα και πόσα αλλα!

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, λοιπόν, υπάρχει πάντα η δική μας ισορροπία. Εχει η καθεμία το ρόλο της και τον υποστηρίζει. Κάποια είναι ο καραγκιόζης, κάποια η γλυκιά υποστήριξη, η ανοιχτή αγκαλιά (μονίμως!) και μια τρίτη η ψύχραιμη με ενσυναίσθηση,  ψυχολόγος (όταν έρθει η ώρα της, όμως, αναλαμβάνουμε οι υπόλοιπες).

Και κάπως έτσι πέρασαν εφτά χρόνια και για να είμαι ειλικρινής, μου λείπουνε πολύ!

Οι ομαδικές μας "συνεδρίες", οι φορές που με περίμεναν στη σχολή για μάθημα και πήγαινα λίγο πριν σχολάσουμε μπας και τις ξεσηκώσω να πάμε για κανένα καφέ, τα girls' nights που με ανάγκαζαν να κοιμηθούμε τρεις μουλάρες στο ίδιο κρεβάτι...και περίμενα η άμοιρη να ξυπνήσουν και να φύγουν, μπας και κλείσω κανένα μάτι, η μαυροδάφνη που τόσο μας άρεζε και μια-δυο φορές κατεβάσαμε σα νερό, μια περιπέτεια "τριών τρελών αποπροσανατολισμένων κορασίδων" που ζήσαμε προ μηνών και θα μείνει αξέχαστη-όχι μόνο σε μας αλλά και σε ολόκληρο σεραικό γάμο-, οι αγκαλιές, το μοίρασμα, η ουσία.

Γιατί, καλοί και οι έρωτες, καλές και οι αγάπες...μα η φίλη χρειάζεται πάντα. Πάντα και παντού. Και εγώ έχω τη τύχη να μην έχω μία... μα δύο που ότι και να γίνει δε μπορώ να τις ξεχωρίσω μεταξύ τους.

Και ξέρετε...αυτό είναι το ωραίο. Να είσαι ένα παρεάκι τριών. Πακετάκι. Ολόκληρο. Ισορροπημένο. Όμορφο. Διαχρονικό. Μοναδικό.

(Το κείμενο ήταν προϊόν ορμονικής έξαρσης θαρρώ. Παρακαλώ να μη χρησιμοποιηθεί ποτέ εναντίον μου. Εξακολουθώ να είμαι η ξινή σας φίλη. Σας αγαπώ...).

xxx MaryS.