Η μάχη των φύλων: Episode No.2 : Γυναικεία Απολογία (πρώτη και τελευταία, θαρρώ)

Πρέπει να το παραδεχτούμε φίλη...

Είναι στιγμές... που σφάλουμε! Οχι πολλές στιγμές... αλλά όπως και να το κάνουμε, συμβαίνει.  Δε νομίζω πως σφάλουμε απέναντι στο αντρικό φύλο τόσο, αφού ο σωστός ο άντρας (να το πάλι!) ξέρει που χρειάζεται να δώσει σημασία και που όχι. Σφάλουμε απέναντι στον εαυτό μας και στη γυναίκα γενικότερα. Αφήστε που δημιουργούμε και λάθος εντυπώσεις, και δε θα έπρεπε!

Και άντε...εγώ, σας καταλαβαίνω. Ο Μάκης όμως, δε θα σε καταλάβει Σουλίτσα γιατί ο εγκέφαλος του λειτουργεί με τρόπο που ο δικός σου θεωρεί υπεραπλουστευμένο.

Για το Μάκη 1+1=2. Για μας, Σουλίτσα, 1+1= too many answers.

Γιατί αυτό το "ένα" μπορεί να μην είναι μόνο ένα. Μπορεί να κρύβει απο πίσω του και κανά δυο ακόμα -σκέφτεται ο γυναικείος εγκέφαλος, που αν τον αφήσεις λάσκα γράφει σενάριο πιο πετυχημένο και απο αυτό της Λάμψης του Φώσκολου.

Ελα, λοιπόν, Σουλίτσα εδώ... πάρε μια καρέκλα και κάθισε.
Εντάξει, δεν είναι και ανάκριση, ούτε ακριβώς απολογία. Να το πούμε ομαδική ψυχοθεραπεία; Βιωματική; Ε;
Το ξερα. Σ'άρεσε περισσότερο! 
Ας σκεφτούμε μερικά λαθάκια που καλώς ή κακώς κάθε μια απο μας έχει τύχει να επαναλάβει πολλέεεεες φορές στο παρελθόν (και το παρόν ίσως) μέσα στις σχέσεις της (ναι, κ εγώ μέσα σαφώς).

Σουλίτσα γνωρίζει Μάκη. Μάκης θέλει Σουλίτσα. Σουλίτσα ενθουσιάζεται!
Σουλίτσα έχει κολλήσει σα βδέλλα πάνω σε Μάκη. Μάκης νιωθει να σκάει. Σουλίτσα εκνευρίζεται.
Σουλίτσα κάνει μούτρα, Μάκης ρωτάει τι έχεις...Σουλίτσα απαντάει:

"ΤΙΠΟΤΑ"

Ξέρεις...αυτό το γνωστό τίποτα που μοιάζει με την ηρεμία πριν την καταιγίδα. Ε, βέβαια το ξέρεις. Και εσύ και ο Μάκης, βεβαίως βεβαίως.
Και κάπου εδώ έχουμε τον πιο συνηθισμένο λόγο για τους πρώτους μας καυγάδες.

Η Σουλίτσα αισθάνεται πως τη γραφει ο Μάκης. Ο Μάκης πάλι δεν έχει ιδέα (again!) τι έκανε και γιατί νιώθει έτσι η Σουλίτσα. Τα κάνει όλα. Βγαίνουν για καφέ, μιλάνε στο τηλέφωνο, της στέλνει το πακέτο μηνυμάτων "καλημέρα/καλησπέρα/καληνύχτα". Τα πάντα βαίνουν αισίως (στο μυαλό του Μάκη). Στο μυαλό της Σουλίτσας,  όμως τι γίνεται;

Το μυαλό της φίλης μας, λοιπόν, κοντεύει να σκάσει. Γιατί ενώ ο Μάκης νομίζει πως τα κάνει όλα σωστά, αφού έχει συμβουλευτεί πολλάκις τις οδηγίες χρήσης του υποκειμένου "γυναίκα" (ή αφου κατάφερε να φάει τα μούτρα του στο παρελθόν και έμαθε μέσα απο τη σκληρότητα της ζωής και της γυναικείας φύσης φυσικά) του ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες!

Νομίζω πως αυτή η λέξη έχει προκαλέσει άπειρους καυγάδες, πολλά μούτρα, πολλές σπαζοκεφαλιές στον Μάκη κ κάθε άλλο άντρα στον πλανήτη. 
Γιατί η Σουλίτσα παρόλο που της έστειλες το καθιερωμένο πακέτο μηνυμάτων θα σκαλώσει. Αφού χθες της είχες στείλει δυο μηνύματα παραπάνω. Σήμερα γιατί λιγότερα;

Και αφού βάλει το Σουλό-εγκέφαλο σε υπερλειτουργία...ξεκινάμε:

Δε τη θες; Δε τη σκέφτεσαι; Εχεις ξενερώσει; Δεν έχεις όρεξη; Μήπως σκέφτεσαι την πρώην σου; Μήπως σε πήραν αστροναύτη στη Νάσα και ξέχασες να της το πεις;
Οχι, μη γελάτε... Η παράνοια μας μπορεί να φτάσει πάνω και απο τη στρατόσφαιρα.

Σουλίτσα! Chill! 

Αυτό που πιστεύω πως πραγματικά δε πρόκεται να ταιριάξει ποτέ με τον άντρα είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Και εδώ έχουμε ίσως εμείς λάθος. Γιατί δηλαδή ο υπεραναλυτικός τρόπος σκέψης της Σουλίτσας να είναι σωστότερος απο τον απλουστευμένο του Μάκη; Επειδή είναι δικός μας;

Το να αναλύουμε υπερβολικά καταστάσεις  είναι μια γυναικεία τέχνη προκειμένου να καταφέρουμε να ελέγξουμε το περιβάλλον μας ή τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.  Απο που προέρχεται αυτή η ανάγκη; 
Απο τη (γυναικεία, στη συγκεκριμένη περίπτωση) ανασφάλεια-αυτή που όποια πέτρα και αν σηκώσει ο αμοιρος ψυχοθεραπευτής-όπως ξανατονίσαμε στο πρώτο επεισόδιο- βρίσκει απο κάτω.

Εδω έρχομαι, Σουλίτσα, να σου πω, πως το να μετράς πόσα μηνύματα σου έστειλε, πόσο μεγάλο ήταν το περιεχόμενο των μηνυμάτων ή αν χθες ήταν πιο γλυκός απο σήμερα (γιατί πχ. χθες ήταν ξεκούραστος, σήμερα κουράστηκε πολύ στη δουλειά και δεν είχε όρεξη) κτλ... ούτε θα καταφέρεις να ελέγξεις κάτι, ούτε να προλάβεις.

Αν ο Μάκης αποφασίσει πως δε του κάνεις... that's it. Και κάθε Μάκης, έτσι λειτουργεί.
Δεν είναι σαν εμάς Σουλίτσα να ψάχνουμε αίτια και αποτελέσματα. Δεν είναι της χημείας ή της φυσικής, είναι των μαθηματικών. Σκληροί, απόλυτοι, αντικειμενοί.
Αν δε του κάνεις δε θα σκεφτεί "Μα γιατί δε τη θέλω; Αφού είναι τόσο καλή;". Θα καταλήξει στο ότι δε σε θέλει γιατί δε ταιριάζετε (τόσο απλό), θα στο ανακοινώσει και θα αποχωρίσει. 

Γι' αυτό σταμάτα να μετράς και να αναλύεις και επένδυσε σ αυτό που σου δίνει ο Μάκης. Το τώρα. Οχι το χθες, ούτε το μετά. Το τώρα.

Και τα λάθη, παρόλη αυτή την εισαγωγή, συνεχίζονται:
Σουλίτσα! Που πας; Δε τελειώσαμε! 
Εχουμε άλλο ένα σημαντικό θέμα, φίλη μου. Το κάνουμε όλες, μα όλες...

Φαντασία Vs Πραγματικότητα

Παραβλέποντας το πόσο ενθουσιώδεις ήμασταν όταν διαβάζαμε, ονειρευόμασταν και φαντασιονόμασταν τον Christian Grey, έχω να δηλώσω πως αυτές οι φανταστικές περσόνες ίσως μας κάνουν περισσότερο κακό απο ένα σημείο και μετά.

Εντάξει ποια δε θα ήθελε έναν άντρα όπως αυτον; Να μας συναρπάζει, να μας παγιδεύει, να μας μαγεύει. 

Και ένα περίεργο πράγμα...
Ενας άντρας με τόσα κουσουρια και προβλήματα μάγεψε τόσο πολύ ολόκληρο το γυναικείο πληθυσμό της γης. Γιατί μάλλον στο παραμύθι που διαβάζουμε, μπορούμε και παραβλέπουμε τα "λάθη", τις "αδυναμίες", τα "προβλήματα". Τα πραγματικά ψεγάδια όμως της πραγματικής σχέσης σου με το Μάκη, Σουλίτσα, τα στήνεις στο τοίχο και τα πυροβολείς. 

Παρόλο που καταλαβαίνω την ανάγκη σου, να ζήσεις μια σχέση αγάπης με κάποιον όπως ο Noah (Notebook), μια σχέση πάθους με το Christian ή μια ζωή με έναν άνθρωπο όπως ο Jerry (PS. I love you) που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς ακόμα και στις δυσκολότερες στιγμές και φάσεις της ζωής σου, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσεις, Σουλίτσα, ότι όλα αυτά αφορούν κάτι φανταστικό. Με τον ίδιο τρόπο δε θα μπορούσαμε και εμείς να γίνουμε ποτέ η wonder woman κάθε άντρα.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε ένα μέρος της ιστορίας,... αλλά δε νομίζω να πιστεύεις ότι η ζωή με όλα τα στραβά και τις δυσκολίες της θα είναι ευνοική για να ζήσεις τελικά μια ουτοπική σχέση, σαν αυτές που διαβάζουμε ή παρακολουθούμε στον κινηματογράφο.

Η πραγματικότητα σου είναι ο Μάκης. Και μπορεί να μην είναι σα τον Κρίστιαν ή το Νόα, αλλά είναι δίπλα σου. Ρίξε ένα βλέφαρο κατα εκεί, λοιπόν, και άσε τη γκρίνια.

Νομίζω, ότι κάπου εδώ σε απέλπισα λίγο, Σουλίτσα.
Να με συγχωρείς, δε το' θελα. Άλλωστε, και εγώ μαζί σου είμαι!

Απλώς ξέρουμε όλες-παρόλο που δε θα το παραδεχτούμε εύκολα μπροστά τους- ότι δε φταίνε, δα, για τα πάντα. Μας αγαπάνε, μας φροντίζουν. Απλά, χωρίς πολλές φανφάρες οι περισσότεροι- και είναι αυτές οι φανφάρες που νομίζουμε συχνά πως έχουμε ανάγκη για να επιβεβαιωθούμε.

Να σου πω, ομως...ίσως είναι καλύτερα. Η ζωή δεν είναι όπως τα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή τα μεγάλα λόγια και τα λαμπερά φώτα κρύβουν κάτι άλλο συνήθως...πιο σκοτεινό, Σουλίτσα. Ο Μάκης σ'αγαπάει "απλοικά", με το τρόπο του και είναι δίπλα σου γιατί το θέλει. Αν το θες και εσύ μη τον συγκρίνεις με κάθε πρωταγωνιστή ρομαντικής κομεντί και κυρίως μη ξεχνάς τι κάνει κάθε μέρα για σένα (πέρα απο τις γκάφες του).

Και μη ξεχνάμε...

Αγάπη χωρίς πείσματα δεν έχει νοστιμάδα.




xxx MaryS.