"Τα γραμματόσημα κολλάνε, εμείς όχι...!"

Ναι, φίλη μου, ξέρεις εσύ... αυτό που λένε- ότι αν μας φτύσουν...κολλάμε!

Βεβαίως και υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν σ αυτές τις κατηγορίες. Να έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη στο φτύσιμο δηλαδή. Άλλοι στο να το λαμβάνουν  και οι υπόλοιποι στο να το δίνουν.

Τους ακούμε, τους βλέπουμε καθημερινά. Στο δρόμο, στην παρέα, σε ένα party, στο διπλανό stand στο μπαράκι που αράζουμε. 

Και κάπου εκεί, τον ακούς να λέει:

"Την έχω στο κρύο-ζέστη συνέχεια. Σκέτο σκωτσέζικο ντουζ! Και έχει αποτέλεσμα. Ναι, σου λέω... είναι τρελή για μένα! Όσο τη φτύνω, τόσο κολλάει..!"

Απο την άλλη, πάλι, βλέπεις την κοπελιά...να σέρνεται πίσω απο τον άντρα που της δείχνει ξεκάθαρα ότι την έχει γραμμένη. Δε τη φτύνει-τη γράφει! Και σ αυτή τη περίπτωση φίλη...δε ξέρω ποιο είναι το χειρότερο ανάμεσα στα δυο. 

Η πρακτική του "φτυσίματος" δεν έχει δεδομένο αποτέλεσμα για καμία απο τις δυο μεριές. Εχει δεδομένους ανθρώπους. Και όσο δείχνεις αυτή σου τη δεδομένη φύση, τόσο θα σου φέρονται ως τέτοια. Θα σε βάζουν στην άκρη, θα σε ρίχνουν στη μπανιέρα εναλλάσσοντας το κρύο με το ζεστό νερό και το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι και εσύ με τη σειρά σου, θα κάθεσαι να βρέχεσαι!

Δεν είμαστε γραμματόσημα και δεν κολλάμε όπως αυτά... Για να είμαι ειλικρινής, αν είναι να κολλήσουμε δε χρειαζόμαστε κάποιον να μας φτύσει, το κάνουμε και απο μόνοι μας. Απλά...όταν γίνεται με τον πλέον ακατάλληλο, να θυμόμαστε πως δε το προκαλεί εκείνος- όσον και αν του αρέσει να το πιστεύει-, εμείς το επιλέγουμε.

Να μη ξεχνάμε, όμως, και την άλλη μεριά...αυτή του παραπάνω "κυρίου". Εκείνου που θεωρεί πως το να σε βάζει stand by στη ζωή του, μετράει περισσότερο απο το να είναι ξεκάθαρος εξ αρχής (άλλωστε το να σε δει να σέρνεσαι επιβεβαιώνει και το τεράστιο Εγώ του). Και έρχομαι κάπου εκεί και αναρωτιέμαι...

Μεγαλύτερο πρόβλημα αποτελεί η δική του ναρκισσιστική ανάγκη ή οι δικές σου μαζοχιστικές τάσεις;

Όπως και να το δω... πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα πως πιθανότατα, ένα τέτοιο ζευγάρι είναι φτιαγμένο ο ένας για τον άλλον. Προφανώς!
Αφού αλληλό-καλύπονται τα κενά τους και συμπληρώνουν συμμετρικά και τέλεια ο ένας τον άλλον!

Ο πρώτος τρέφει την ανάγκη του να τον θαυμάσουν, να τον θέλουν, να τον λατρεύουν... Και η δεύτερη κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα (ή αυτό που της έμαθαν εν πάση περιπτώσει). Να υποτιμά τον ίδιο της τον εαυτό δίνοντας αφορμή σε κάποιον που δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, να συνεχίζει να την υποβιβάζει.

Για να μη μπερδευόμαστε, όμως, φίλη... προφανώς και το φτύσιμο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, όταν ειδικά αφορά τα παιχνίδια εγωισμού και εξουσίας ανάμεσα μας. Ποιος δεν έχει κάνει μούτρα, δεν έχει κλείσει τηλέφωνα, δεν έχει προσποιηθεί ότι δεν απαντάει στα sms...

Πόσες δεν έχουμε κάτσει στη θέση του συνοδηγού να κοιτάμε με ύφος θιγμένης Brigitte Bardot έξω απο το παράθυρο μας με το βλέμμα απλανές, δραματικό, για να του δείξουμε πόσο θυμωμένες αλλά και πόσο δύσκολες είμαστε φυσικά, αφού για αρκετή ώρα αρνούμαστε να του μιλήσουμε (τσεκάροντας τον βέβαια στα πεταχτά που και που για να επιβεβαιώσουμε πως το "φτύσιμο" πιάνει!).

Αυτά όμως είναι τρικς και κόλπα...και στην περίπτωση της "τακτικής" τα πράγματα είναι απλά δυσλειτουργικά. Και όσο νομίζουμε πως πράττουμε σωστά...τόσο θα έχουμε τις λάθος συνέπειες.

Όποιος ενδιαφέρεται κυνηγά, φίλη, δε φτύνει...

Και για όποιον μας φτύνει, απαξιούμε... δε γλείφουμε. 

Να το θυμάσαι.

xxx MaryS.