Γίνε και εσύ μια Αξιοπρεπής πρώην. Μπορείς!

Ehm...όχι ρε κορίτσι! Δε το λες και ανωτερότητα αυτό!

Κοίταξε να δεις, οι πρώην (γένος αρσενικού ή θηλυκού) αποτελούν πάντα ένα θέμα. Ένα issue που επιλέγουμε εμείς, είτε να τσούζει όπως το οινόπνευμα στη πληγή, είτε να είναι τόσο ανάλαφρο σα να μιλάμε για το καιρό και τα εύηχα τιτιβίσματα με τη γειτόνισσα...

Και λέω πως επιλέγουμε, γιατί το πως το χειριζόμαστε έχει να κάνει άμεσα με το τρόπο που βλέπουμε τον ή την πρώην μας και την τότε σχέση μας με εκείνον/η.

Πιθανολογώ πως όλες, πάνω κάτω έχουμε αναλύσει το θέμα. Προ χωρισμού, after χωρισμού...κατα τη διάρκεια της επούλωσης των πληγών, στο ξεκίνημα καινούριων σχέσεων (αποκλειστικότητας και όχι μόνο) κτλ κτλ κτλ.

Κάποτε η φωνή έσπαγε... αργότερα ήμασταν γεμάτες θυμό -που εντελώς τυχαία ξεσπάει στις φωτογραφίες-, λίγο πιο μετά μπορεί και να λυπόμασταν. Πιθανόν (λέω εγώ τώρα) να έτρεχε και το δάκρυ κορόμηλο. Εντάξει...Shit happens!

Είμαι σίγουρη, μάλιστα, πως όλες περάσαμε και απο τη γνωστή φάση της "εξιδανίκευσης". 

Εκείνο το τραγικό σημείο της προσπάθειας σου να πας ένα βήμα μπροστά και τελικά καταφέρνεις να πας δέκα πίσω. Που ξαφνικά ξεχνάς όλα τα στραβά, θυμάσαι κάθε καλή σας στιγμή και η εικόνα του - για κάποιο ηλίθιο λόγο- φτιάχνει μαγικά και τέλεια στο όμορφο κεφάλι σου!

Σ'αυτό το κεφάλι, που -να σου θυμίσω, φίλη μου- πριν λίγους μήνες το πρόσωπο του ήταν έντονα ζωγραφισμένο γελοιωδώς, με τη ταμπέλα "ΚΑΘΙΚΙ" , να δεσπόζει (όπως του "άξιζε" βεβαίως) στο μέτωπο του.

Α, σα να θυμήθηκες τώρα. Χαίρομαι.

Σ' αυτό το σημείο, λοιπόν, έρχομαι να σου πω...πως απαγορεύεται για όποια σέβεται τον εαυτό της να μπει στη κατηγορία κατίνας/κομπλεξικής πρώην. 

Προφανώς και ο τύπος είχε/έχει στραβά. Αν δεν υπήρχε τίποτα άσχημο θα καθόταν εκείνος δίπλα σου σήμερα. Έλα μου, όμως, που ακόμα και οι δυσκολότερες επιλογές μας τελικά, μοιάζουν ιδανικές με το χρόνο και το σήμερα έρχεται να μας επιβεβαιώσει πανηγυρικά!

Στη πρώτη φάση του θρήνου και του οδυρμού, δε σε κρίνω. Ότι και αν πεις...δίκιο θα έχεις (το γυναικείο δράμα σηκώνει και λίγο παραλήρημα, εμ πώς;).

Απο εκεί και πέρα όμως, φίλη, περνάμε στη φάση του απολογισμού και της φιλοσοφίας. Της ωριμότητας και της -κολλητής μου!- της εκλογίκευσης!

Ότι έχουμε ζήσει και όποιον έχουμε επιλέξει να στέκεται δίπλα μας είναι επιλογή μας και άρα κομμάτι του εαυτού μας. Οταν κοσμείται ο κύριος (και ας μην ήταν, τελικά, τόσο στη πράξη) με ποικιλία επιθέτων, θυμήσου... ότι υποτιμάς, έτσι, τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δε χρειάζεται. Δεν επιτρέπεται. Δε το θες. 

Ήταν κόπανος. Οκ. 

Τελείωσε. Οκ. 

Είσαι καλά. Ο-k-e-y!

Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. 

Κάθε σχέση είναι μια εμπειρία. Έτσι και οι προηγούμενες...αυτές που κρύβονται στο παρελθόν. Από κάθε σχέση μαθαίνεις τι θέλεις, τι σε απωθεί, τι αντέχεις, πόσο χρειάζεται να ανεχτείς, πτυχές του εαυτού σου (οι οποίες θεωρώ, πως είναι ανεξάντλητη πηγή), τα αποθέματα υπομονής σου και πόσα άλλα που φτιάχνουν μια λίστα ατελείωτη!

Νομίζω, μάλιστα, πως οι σχέσεις που είχαμε με τους πρώην μας, μοιάζουν με μαθήματα που τυχαίνει -λέμε τώρα- να διδάσκονται απο έναν "κακό" καθηγητή. Γι' αυτό τελικά, κρατάς το (πιο σημαντικό) νόημα της "διάλεξης"...μα κάποια στιγμή ξεχνάς το όνομα του διδασκόντος. 

 Και καλά κάνεις!
Δε χρειάζεται να νιώθεις ενοχές επειδή  τον ξέχασες. Τον έβαλες στην "άκρη".
Έπαιξε το "ρόλο" του, συνέβαλε στην υιοθέτηση των "γνώσεων" και της εμπειρίας σου, σε βοήθησε να εξελιχθείς μα δεν ήταν τόσο σημαντικός ώστε να μείνει ως μέντορας- αφού η εξέλιξη ήταν μόνο δική σου και εκείνος έμεινε αρκετά βήματα πιο πίσω- απο επιλογή του, να το θυμάσαι.

Και η σημασία, γενικά, είναι κάτι σχετικό. Είναι μεγάλη ή μικρή ανάλογα με τη δική μας μοναδική οπτική. 

Καταλαβαίνω, πως μοιάζει δύσκολο να το παίξεις τόσο cool. Μα, είναι ευκολότερο αν καταφέρεις να είσαι. Και θα γίνεις όταν ξεμπλέξεις το συναισθηματικό σου κουβάρι, διαλέξεις τα χρώματα που θέλεις και φτιάξεις τη πλεγμένη εικόνα του επιθυμητού εαυτού σου. Τα κομμάτια εκείνα, που μάζεψες και έχτισες αφού κάποιο καιρό πριν είχες σκορπίσει.

Ολοι σκορπίζουμε, μα επιβάλλεται να ανασυγκροτηθούμε. Να κρατήσουμε το ουσιώδες, αυτό που μας έφτασε στη κορυφή και να πετάξουμε κάθε σκουπιδάκι-μεγάλο ή μικρό. 
Το κόμπλεξ είναι πληγωμένος εγωισμός, και να σας πω κορίτσια... είναι τόσο μικροπρεπές που σε δείχνει να μοιάζεις ακόμα πιο μικρή απο αυτό που είσαι.

Κρατάμε τα καλά και εξελισσόμαστε.
Και φυσικά, πάντα...καλή καρδιά!

*Τόσο καλή που συχνά...παραπάει!


xxx MaryS.