Οταν ο "Άσωτος" επιστρέφει...

Ήσουν κάποτε με κάποιον... που τελικά, αποδείχθηκε όχι τόσο καλή επιλογή. Το πρόβλημα...δεν έχει τόση σημασία. Σημαντικό είναι...ότι -μεταξύ μας- θα μπορούσες να έχεις και κάποιον άλλο, καλύτερο. Ναι, το ξέρω ότι τώρα, αυτό το γνωρίζεις και εσύ.

Κάποια στιγμή ήρθε κείνη η ώρα...του αποχωρισμού-όπως συμβαίνει με όλες τις δυσλειτουργικές καταστάσεις στη ζωή μας. Να φτάνουν μέχρι εκεί που αντέχει το πετσί τους. Και συνήθως...αυτό δε κρατάει πάρα πολύ (αν ειμαστε τυχερές δηλαδή).

Φωνάξατε, βριστήκατε...μαλώσατε, τα βρήκατε, ξανασκοτωθήκατε... εε...και κάποια στιγμή το γυαλί ράγισε (για εκατομμυριοστή φορά) και έγινε τόσα πολλά θρυψαλάκια, ώστε ακόμα και πάνω στη τρέλα σου να μη μπορέσεις να τα κολλήσεις (αφού το γυναικείο δράμα δε γνωρίζει όρια!).

Και τότε, λοιπόν...κάνεις το βήμα, και τον χαιρετας.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Να έχει περάσει καιρός, να έχεις πάρει απόφαση να σταθείς επιτέλους στα πόδια σου...να σκέφτεσαι το flert -και σε κάθε ευκαιρία να το κάνεις- να νιώθεις καλύτερα...και κυρίως να έχεις αποφασίσει πως αυτό που είχες, τέλειωσε. Και πρέπει να μείνει πίσω. Στις αναμνήσεις.

Εκείνη ακριβώς την ώρα που κάνεις αυτή τη σκέψη σε θυμάται το καλοσυνάτο σύμπαν- σα να σου λέει "ότι πρόλαβες, πρόλαβες"- και σου χτυπάει την πόρτα. Την ανοίγεις απορημένη...και όχι, δε βλέπεις το karma. Βλέπεις τον πρώην σου
(και ευτυχώς δηλαδή...γιατί αν το karma ήταν οι πρώην μας...το πεπρωμένο μου θα ήταν κατάμαυρο).

Είναι περιποιημένος, φοράει τα ρούχα που εσύ κάποτε του διάλεξες, έχει αρωματιστεί (μισό μπουκάλι το λιγότερο) με την αγαπημένη σου κολόνια, έχει το πλέον κατάλληλο μούσι -αυτό των 3 ημερών- και σε κοιτά με βλέμμα μουσκεμένης γάτας. 

Και κάπου εδώ...ξεκινά το παραμύθι του...

Σε θέλει πίσω, λέει.

Του λείπεις... λέει.

Κατάλαβε τα λάθη του...λέει.

Φταίει για όλα...λέει!

Αρχικά, φίλη, θα χρειαστείς μερικά χαστουκάκια. Να συνέλθεις απο τη συναισθηματική θύελλα που σου προκάλεσαν οι δηλώσεις του κάποτε "δε θα βρω ποτέ άλλον σαν εσένα"-ευτυχώς φίλη μου που δε θα βρεις, έρχομαι να συμπληρώσω εγώ.

Στη συνέχεια το παιχνίδι θέλει προσοχή:

Ο κύριος, ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να πει γιατί γνωρίζει απέξω...αυτά που εσύ θέλεις να ακούσεις- άλλωστε είχαν πιάσει όλες τις προηγούμενες φορές. Και όχι...δεν έχει σημασία αν όλα αυτά θα σε επηρέαζαν περισσότερο λίγο καιρό παλιότερα που η αμφιταλάντευση σου ήταν πιο έντονη. Οσο η "υπόθεση" μένει στο κεφάλι μας ανοιχτή, φίλη... τόσο εκείνος μπορεί να βρει χώρο να εισέλθει. Και αν τον αφήσεις, θα το κάνει. 

Και κάνοντας, εδώ, το δικηγόρο του Διαβόλου -που τόσο μ'αρέσει- έχω να σου πω μερικά πραγματάκια.

#1. Ναι, ο Mr μπορεί να σε θέλει πίσω.

#2. Ναι, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα και να του λειπεις.

#3. Για τα λάθη του, όμως, αμφιβάλλω αν κατάλαβε ποτέ. 

Βλέπεις, ο άντρας που αγαπάει, φίλη, προσπαθεί με ένταση τη κάθε του στιγμή να σε κερδίζει! Δε σε πληγώνει, δε σε φθείρει, δε ρίχνει ΟΛΟ το φταίξιμο στη δική σου μεριά (είναι γνωστό άλλωστε πως το μοιραζόμαστε fifty fifty). O άντρας που σε θέλει δίπλα του και αντιλαμβάνεται τα λάθη του, μετράει τις κινήσεις του...αλλά και τα δάκρυα σου. Και αυτό είναι κάτι που σιχαίνεται. Να σε βλέπει να κλαις. Για εκείνον. Για σας. 

Το βασικότερο όμως, φίλη, είναι πως ο άντρας που σ'αγαπάει και σε θέλει μαζί του πάση θυσία είναι αυτός που το γνωρίζει εξ αρχής. Δε περιμένει να τον διώξεις! Δε περιμένει να σε δει να χαμογελάς χωρίς να είναι εκείνος μαζί σου.  

Ο άντρας που σ'αγαπά θέλει να βλέπει αυτό το χαμόγελο...και αν συνειδητοποιήσει πως δε το έχεις μαζί του, θα φύγει μόνος του. Αυτός όμως, είναι και ένας αξιοπρεπής άντρας...και εσύ ίσως, δεν ήσουν με έναν τέτοιο.

Ένα απο τα δεινά στη προσωπικότητα κάποιου, που βλέπω συχνά να εξελίσσεται άσχημα εις βάρος μιας σχέσης, είναι ο εγωισμός. Αυτό το τεράστιο Εγω τους...

Αυτό που, κάποτε, τους έκανε να απαξιούν, όταν εσύ ζητούσες τη προσοχή τους. Να κλείνουν τηλέφωνα όταν ένιωθαν ότι αδικούνται. Να δίνουν υποσχέσεις που δε μπορούσαν να κρατήσουν...όταν έβλεπαν τις δικές σου τάσεις φυγής. Να σου λένε πως σε θέλουν πίσω, όταν η μοναξιά τους έπνιγε...γιατί προσπάθησαν να σ' αντικαταστήσουν και απέτυχαν παταγωδώς! 

Και να κάνουν, τελικά, βαρυσήμαντες δηλώσεις, παίρνοντας την ευθύνη για όλα όσα έπρεπε να κάνουν νωρίτερα. Επειδή εσύ είσαι πλέον καλά...και εκείνοι όχι. 

Επειδή σε "αγαπούν" γιατί σε χρειάζονται και δε σε χρειάζονται γιατί σ'αγαπούν. 

Και όταν καταλάβεις αυτή τη διαφορά, φίλη...όσο και να σου χτυπάει την πόρτα δε θα την ανοίξεις ποτέ ξανά. Ούτε σ' αυτόν, ούτε σε κάποιον άλλο παρόμοιο. 

xxx MaryS.